¿Qué será de ti, Javi?

Tiña dezaseis anos cando mo dixo por primeira vez nos soportais do instituto cerca das cinco da madrugada: "eres a muller da miña vida". Sempre escapabamos alí cando o ruído e a xente e a música do último pub nos sobraba por completo , cando tan só importabamos os dous e cando os bicos non se conformaban coa intimidade e o illamento que dalgún xeito dá o alcohol cando bebimos en exceso. El era un neno moi riquiño que lucía sempre uns coloretes intensos que a min me volvían tola. Era -espero que ainda sexa así- moi intelixente e saúdaba a vida dende un sorriso sarcástico e fanfarrón que no seu rostro inocente e travieso dáballe un toque de tenrura. Era un neno desos que os servizos sociais se disputan como si fose un trofeo, medrando nunha familia das chamadas desestructuradas, un neno condeado polo tanto a ser infeliz e carecer de futuro.

A primeira vez que falamos en serio da vida eu pregunteille a que se dedicaban os seus pais, e él, coa mesma naturalidade coa que podería constestarme que súa nai era panadeira, espetoume "Miña nai é puta".¿ E teu pai?, pregunteille eu, quizais nun inútil intento de cambiar de tema. "Meu pai...bebe". Creo que despois daquelas verbas din o abrazo máis intenso e sinceiro que sentiría en toda a miña vida, un abrazo que non só tiña que dicirlle que o quería , senón que tiña tamén que servir para salvalo de tanta dor que levaba dentro.

No instituo era un completo desastre, suspendía todo e pasaba máis horas fóra que dentro das aulas, ben fose porque prefería quedar fumando no bar, ou ben porque cando tiña un bó día e lle daba por ir, acababa o profesor de turno por expulsalo da clase. Pero a pesar de ser un trasto tamén no instituto , ao final , facíase querer.

Era un malo entre os malos, deses que se meten cos empollóns e se rin dos que levan gafas. Pero non se pelexaba nunca con ninguén, quizais porque era baixiño e menudo, e intelixente como el era, sabía moi ben que de calquera pelexa sairía mal parado. Pero tiña un don, todos acababan por defendelo porque conseguía cautivar a quen se propuxese.

A min fíxome mil putadas nesa idade tan cruel que é a adolescencia. A nena enfermiza de sobresainte en todo e con gafas non podía ser a muller da súa vida así como así. Por iso, se resistiu un pouco. Pero ainda nos momentos nos que parecía que sentía por min máis desprecio que outra cousa, chegou aos meus oídos da boca dun amigo común , veciño seu, que a miúdo ia á súa casa atormentado a confesarlle que me quería.

Aquela noite atreveuse por fin a quitar tódalas máscaras e a dicirme o que eu quizais xa sabía.

Logo pasaron anos co que sempre leva consigo eso do paso do tempo sobre os adolescentes. Eu deixei de ser ese pato feo no que me convertira o instituto para pasar a ser unha estudiante de Dereito, e él viu morrer ao seu pai nun espantoso accidente de tráfico. Supoño que ese foi para él o golpe de gracia. Tomou as riendas da súa vida asumindo as débedas e os negocios do seu pai e fíxose adulto de súpeto.

Os dous nos dedicamos en certo modo a vivir a vida que nos tocaba, tan alleos os nosos mundo coma sempre o foran. Pero de cando en vez coincidiamos nalgún bar en Lugo, ou en Vilalba. E alí xurdían de novo aquelas verbas que pronunciou aos dezaseis coa mesma consistencia que entón, pero sin soar a pasado, senón a un sentimento profundo e renovado a cado paso : "todavía segues sendo a muller da miña vida".

Eu tiven mozos aos que amei. El tivo mozas ás que non sei si amou ou non, pero que collía pola cintura e daba bicos na meixela. Pero sempre atopabamos un segundo completamente noso, en calquera esquina apartada de olladas indiscretas, para lembrar que aquelo que tiñamos era máis real que calquera outra relación que puidesemos ter no presente ou no futuro.