Tiven un día a fantástica idea de agasallalo cunha pequena caixiña cuberta dunha teliña de seda de cor vermella. Dentro metín unha carta, cuidadosamente doblada, escrita con bolígrafo azul, na que lle plantexaba o obxecto último do meu agasallo: encerraba unha trampa, él tiña que ir enchendo a caixiña con cousas importantes para él que quixese compartir conmigo, e cando lla pedira, él entregaríame a caixa que eu gardaría como recordo. O regalo era para min, ao fin, para ter cando rematase todo, concentrado nese pequeno xesto as nostalxias que toda relación encerra cando remata. Supoño que no seu momento me pareceu unha forma de implicalo, e pensei que cando me entregase esa pequena caixa descubriría cousas del que descoñecía e que me alegrarían poderosamente.
Atópome agora no fin de todo, e este sería o momento de reclamar ese agasallo envenenado e comprobar si todo o que meteu nese pequeno baúl dos recordos me conmove e mesmo me desgarra , ao descubrir post mortem que él , ao seu xeito, me quería.
Sin embargo, chegado este momento, o momento definitivo do desamor, non atopo sentido a esa carta que no seu día metín na pequena caixa forrada de seda vermella. Chegado este momento, a cousa é moito máis sinxela que todo ese romanticismo barato, trátase de esquecer sen máis, pechando calquera porta á memoria. Si durante o tempo que compartiu o meu soriso non soupo mostrarme a súa alma, nin ningún sentimento máis alá do egoismo, ¿qué podería descubrirme de novo as bagatelas que poda meter ao azar nunha simple caixa de cartón? O valor dese agasallo tan só llo din eu, que coa máxia das palabras e do amor absurdo e desmesurado que sentía por él, era capaz de construír un mundo no que sobrevivir e mesmo ilusionarme. Agora xa non me importa conservar esa memoria, nin preciso detalles tardíos que me fagan crer cousas que nunca sucederon. Esa caixa é tan só pasado e todo o que nela poda gardarse non ten máis significado que o que eu quixera darlle, que agora non me merece ningún.
No hay comentarios:
Publicar un comentario