Adeus

Ao despertar escoitei pola radio a noticia da morte de Michael Jackson, producíase de madrugada, presumiblemente por un paro cardíaco consecuencia da medicación que tomaba para tratar certas lesións. Ao escoitar esta nova, veuseme á cabeza a imaxe aquela do icono do pop, asomado á fiestra co seu bebé recén nado en brazos para mostrarllo á prensa, como quen amosa un trofeo. Deu a volta ao mundo aquela imaxe e hoxe inunda tódalas televisións. Porque Michael foi o rei do pop, pero as súas excentricidades constantes e os escandalos constantes que protagonizou durante a súa vida , convertírono nunha especie de parodia de si mesmo, que despertou amores e odios casi por igual. Convertido nas últimas décadas nunha máscara inexpresiva que saía ante as cámaras protexido cunha mascarilla , resulta difícil asociar esa imaxe ao que foi todo un ídolo dos oitenta, creador do gran disco “Thiller” e do mítico vidoclip de zombies que foi toda unha revolución.

Morreu aos 50 anos de idade, e a súa morte apunta a unha sobredose de medicamentos. Durante os próximos días os medios de comunicación van a bombardearnos con todo tipo de especulacións relativas ao motivo do falecemento, en parte porque a súa vida estivo sempre no punto de mira, e non ía suceder menos coa súa morte. Xenio da música e esperpéntico na súa forma de vivir, Michael Jackson gañouse a pulso un sitio na memoria de todos.

Pero non só morreu Michael Jackson , senón que a morte , caprichosa ela , levouse por diante a un dos anxos de Charlie, esa beleza rubia que fixo soñar e empapar sabas a tantas xeracións. Morreu Farrah Fawcett, aos 62 anos , despois de loitar tres anos contra o cangro. Foi un cangro de colon, que lle pasou ao fígado, o que acabou coa vida de Farrah. E neste punto é cando eu me encho de tristura, e cando levo ao terreo persoal esta noticia. Levo días sin escribir neste blog, en parte porque estiven afastada dos ordenadores de da calma mínima necesaria para verter tonterías na rede sin contemplacións. E hoxe , ao ler a noticia do cangro de colon de Farrah Fawcett, todo o meu inferno persoal toma de novo forma nas miñas entrañas. A vida é o único que importa ,e a morte é unha ameaza constante que pulula sobre as nosas cabezas sin tregua. Cando a morte ronda a túa casa, cando asombra a familiares ou amigos, a realidade cobra unha densidade distinta, e os problemas cotias pasan a un segundo plano, igual que lle pasou a este blog. Tan só a morte de Farrah fíxome sair do meu letargo para dasafogarme un pouco. A ninguén lle importan as miñas penas, e eu non quero convertir esta pantalla nun valle de bágoas nin nun escaparate das miñas penas. Pero un blog -o queira ou non- é un escaparate, e eu hoxe quero caer nos tópicos . Quero lamentar a morte de Michael Jackson e quero lamentar a dor de Farrah, ese cangro que a foi consumindo, que lle arrebatou a beleza e a vida.

E venres, xuño toca ao seu fin e ainda que procuro atopar sinais de optimismo nas cousas que me rodean, todo cobra sin que o poda evitar certo aire de loito , de ambiente macabro e desolador. Lin -por exemplo- no Facebook que no meu pub favorito farán unha homenaxe a Jackson e que se pide que acudamos vestidos de riguroso negro. Non podo con isto. Non podo con tanta escuridade. Chove a finais de xuño, e a tristura alonga os brazos para acapararnos a todos. Preciso un raio -mínimo- de luz nesta tarde de venres. Un raio...tan só.