Europa decidiu

Europa decidiu onte teñir o mapa político de azul. Nun contexto de grave crise económica Europa consagrouse á centrodereita como salvadora dos seus males, dun xeito -penso eu - irreflexivo e desesperado. O capitalimo fracasou e os pilares da economía mundial viñeronse abaixo, e xusto no momento histórico ideal para poñernos a reflexionar e redundir as estructuras económicas e sociais globalizadas, os europeos optan por tender a súa man aos mesmos que os levaron a situación de estar coa auga ao pescozo.

Despois da tristura que me produce que os europeos tiremos pola borda a oportunidade magnífica que estas eleccións nos brindaban para facer democráticamente unha revolución, non deixo de pensar cáles son os motivos que levaron a miles de persoas, aflixidas por unha crise económica, moitas en paro , a dar unha patada á socialdemocracia, e entregar as riendas dos seus destinos a unha dereita que non oculta a intención de acabar dun plumazo co estado social. E pensando nas razóns négome a simplificar dicindo que o pobo é humilde e tonto ao mesmo tempo e por iso culpa da situación económica ao goberno actual e vota sin sopesar as consecuencias á única opción que ten en frente. Igual que esas relacións amorosas tóxicas nas que antes de deixar ao ser amado que nos está facendo a vida imposible aferrámonos ao que sexa para manter viva a pequena chama do amor roto, os europeos aferraronse ao capitalismo dun xeito masoquista, sin darse conta de que a relación harmónica de outros tempos xa non ía voltar e que agora o que toca e soltar os lazos que nos unen a ese sistema fracasado para comezar unha nova andadura por outros camiños. Pero deixar atrás o coñecido, ainda que nos esté afogando, é difícil e require coraxe e vontade firme. Require reflexión e traballo. Máis sinxelo é agarrarse a un clavo ardendo, e crer que si seguimos na senda fixada as cousas por si soas acabarán indo a mellor.

Europa non soupo desfacerse das súas cadeas, máis ben ao contrario, afianzou os lazos que nos unen a ese monstruo que comezou a derribar o estado de benestar que se había conquistado, e para cando se de conta, quizais xa sexa demasiado tarde.