Teatro e realidade

"Dicen que Stella Adler, profesora de teatro en los años cuarenta, propuso a sus alumnos que se comportaran como gallinas amenazadas por una bomba. Todos sus pupilos se entregaron a un delirio de aleteos y cacareos en el que casi podían intuirse el vuelo de las plumas y los golpes de los picos. Todos excepto un tipo con pinta vagabundo que permaneció en cuclillas en un rincón. Era Marlon Brando. Y se limitaba a hacer lo que cualquier gallina que afrontara una situación de emergencia nuclear. Poner un huevo. De alguna manera, en aquella esquina comenzó a germinar el mito de Brando. Mucho antes de ser el duque en sus dominios de Capote fue el rebelde de la contención de Stella Adler. Apreciar lo gris, lo cotidiano, y exprimir sus matices. Ahí reside el gran y último desafío para un actor"(... continúa )

Dos meus coqueteos co mundo do teatro, a nivel aficionado, eso sí, tiven a ocasión de experimentar en pel propia o que manifesta maxistralmente Mariluz Ferreiro neste artigo que vos convido a ler ata o final. Supoño que a nivel teatro aficionado o que abunda é sobre todo o exceso, a sobreactuación , na que se perde a esencia última do sentimento que se quere mostrar. A risa é excesiva e tamén o drama se perde en extravagancias innecesarias. Non somos actores, ou polo menos non somos (eu non o fun nunca) profesionais. Apreciar o gris, o cotiá e exprimir os seus matices...Estou en todo de acordo con isto, porque o difícil é captar a realidade tal e como a percibe unha persoa normal en calquera punto do planeta, dun xeito sinxelo e sin estridencias. Os meus inicios no teatro tiveron moito de caricatura, non sei si da personaxe que pretendía representar ou caricatura de min mesma, pero non era real. O reto supoño que consiste niso, en ser alguén de carne e oso sobre o escenario.

Pero non só acontece nos teatros, digo o de excederse na interpretación dunha personaxe. Tamén acontece na vida real, e ahí si que é máis preocupante e ao mesmo tempo , máis interesante. ¿Quen non coñece persoas que nalgúns momentos da súa vida, nalgúns ámbitos concretos, ou en determinadas situacións, se interpretan a sí mesmos, como si o feito de ser eles mesmos se lles quedase curto, e quixesen ir máis alá, e ser -ou parecer- máis listos, máis extrovertidos, máis simpáticos, máis faladores, máis vanidosos , máis intrepidos... do que realmente son? Caricaturizarse a un mesmo tamén é sinxelo, sobre todo no mundo no que vivimos, rodeados de marketing por tódalas esquinas, metidos de cheo nunha sociedade de consumo que nos indica os únicos patróns válidos a seguir: que nos di como vestir , qué móbil usar, que comida comer, que música escoitar, e mesmo que amigos ter. "Caer en los extremos, en la ficción y en la vida real, a veces solo requiere un inocente o culpable dejarse llevar". Porque realmente iso é o que nos sucede cada día, que nos deixamos arrastrar polos ambientes nos que desenrolamos os roles que en cada momento nos toca asumir e deixamos de ser nós mesmos para convertirnos no que se espera de nós. No traballo esperan que sexa agradable , áxil, experta, segura, e agudizo esas cualidades casi de xeito natural. No bar esperan de min que sexa extrovertida, simpática, graciosa, elocuente...E así, o fácil é caer no extremo, no exceso, en facer un papelón fiel ao que os demais esperan de nos, antes de caer no dificil de ser tan só o que somos.