Dez eran dez...

Dez , foron dez efectivamente os conselleiros que configuran xunto con Alberto Núñez Feijoo o novo goberno da Xunta de Galicia. Un executivo sin cuotas no que as mulleres constitúen un 36 %. Un dato significativo que debemos ter en conta todos os galegos e galegas, xa que mal exemplo da este Goberno, obviando o problema que todavía existe na nosa sociedade en canto a igualdade efectiva entre homes o mulleres.

Pero o colorido da xornada puxérono os Citroen alineados ante a fachada de Raxoi, pretendendo ser símbolo dunha nova etapa que se presenta como de austeridade, pero que se converten en realidade en símbolo tan só da hipocresía dun goberno que sustitúe unha marca por outra, en lugar de consevar os coches que hai. Dí maginígicamente Lois Blanco no seu blog Cien días de Feijóo "Presumir de austeridad por el uso de una marca en vez de otra es de una simplicidad inquietante. Lo mejor que puede ir haciendo el nuevo Gobierno es agotar la vida útil de los coches heredados, Audis incluidos, pues lo contrario será despilfarrar para simular austeridad"

Chámame tamén poderosamente a atención a nova consellería que encabeza Agustín Hernández Fernández que fusiona as competencias de medio ambiente, política territorial e vivenda, cousas estas que en principio parece que casan mal ,que son de todo incompatibles e mesmo que se contrapoñen. Supoño que esto é un xeito simple de evitar os conflitos competenciais que poderían xurdir nestas áreas cun único puño executor.

Pouco máis da de si esta primeira posta en escea do novo goberno no que hai personaxes preocupantes non carentes de pasado , que sen dúbida iremos descubrindo pouco a pouco.

Pero hoxe a política queda relegada a un segundo plano no panorama meu particular deste martes 21 de abril. Síntome contenta e mesmo é unha felicidade tal que me gustaría compartila con calquera. Saiu débil un raio de sol, tomei o primeiro café da mañá cunha sentencia nos beizos un tanto frívola que logo confirmei buceando no google, e descubrín que o facebook é para idiotas que non teñen gran cousa que facer - eu incluída- e que ao mesmo tempo é preciso deixarse asomar ao escaparate para poñer os dentes longos aos que teñen un día peor ca o meu.