Amencín na aldea un día de nadal que se parecía a un sábado calquera de inverno. O chan frío baixo os pés e demasiado desorden no meu cuarto; certo bullicio na cociña. A caixa dos medicamentos de meu pai por riba da mesa como si se tratase dun laboratorio móbil, e os cacharros do almorzo mezclándose cos ingredientes da comida especial de Nadal que preparaba a miña nai. Todo parecía en orden, colocado estratéxicamente no lugar idóneo para xenerar un caos admisible e entrañable, o mesmo caos de ambiente familiar que me devolve sempre aos recordos da infancia. Pero non había café feito. Son estas pequenas cousas as que me devolven de súpeto á realidade e me convirten nun hóspede na casa dos meus pais. Transforman a cociña nunha especie de feira temática navideña co fin tan só de agradarme, e logo, non hai café un día 25 de decembro pola mañá. Si a eso lle sumamos que me u pai con toda tranquilidade se levanta e pon un tazón de leite a quentar no microondas ante a miña atónita mirada e os meus berros de "non, non, non...." pois non me queda dúbida: son de fóra.

E isto de ser de fóra, ou de sentirte de fóra na túa propia casa ten certas desventaxas vitais, moi desestabilizadoras. Porque ao fin , acaba unha por non sentirse de ningures, por non saber cál é o seu fogar.

Afortunadamente en confianza tódolos problemas acaban por resolverse do mellor xeito posible. Neste caso, mamá fixo café, cun amor incondicional e unha paciencia infinita ante as miñas verbas recriminándolle que o momento máis importante da mañá tiña que ir acompañado dunha taza de café. E despois, todo recobrou outra vez o ritmo dun sábado calquera. Mamá lavando tazas frente á ventana, o pote fumeando sobre a cociña de leña, meu pai coas súas ovellas, e eu...deixando enfriar o café enriba da mesa e disculpándome logo , dicíndolle a mamá que non mo tire, que o tomarei despois, máis tarde...si cadra.