Febreiro. Non ten nada de particular, ou queda eclipsado o feito de que comece un novo mes coas lembranzas a flor de pel que me deixou a fin de semana.Máis que lembranzas (ainda non pasou tempo dabondo para morriñas lastimeiras) son emocións a flor de pel, pequenas punzadas de ledicia dunha fin de semana calquera , de finais de xaneiro no que por riba de calquera outra acción relevante sobreasiu o aplauso, forte, ruídoso, convencido, agarimoso e sinceiro.

Creo que a vida se resume ben neses pequenos xestos de agradecemento, de apoio, de amistade ao fin e ao cabo. Somos tamén as persoas que queremos, as que admiramos e apoiamos nas súas viaxes públicas e privadas, nos seus logros, nas súas metas. E así foi a miña fin de semana, cargada de aplausos para a xente que o merece, e que comparte conmigo os seus espacios, non só a súa cotidianidade máis íntima, senón tamén a intimidade de vértigo que sinten cando se dirixen a un público entregado, cando se enfrentan a un auditorio que os vai xuzgar , que vai empaparse das súas accións, e dos seus sentimentos.