Supoño que a climatoloxía afecta ao estada anímico das persoas dalgún xeito. Levabamos días de chuvia intensa sobre a cidade, e agora estas tímidas raiolas de sol parecen maxia no escenario dun sábado de decembro. Hoxe levanteime cun soriso que por máis que lavo a cara non se me vai. O mundo é como é , e hai cousas que non se explican ben, que tampouco hai que darlle mais voltas.

As vidas de cada un de nós son como un puzle imperfecto, no que hai pezas que encaixan á primeira e outras ás que lles temos que dar moitas voltas ata que atopamos o seu lugar exacto no rompecabezas. Outras pezas sobran, sin máis, e as máis tristes, son esas que sabemos de antemán donde van colocadas, pero precisamente por iso ,agardamos ao final para colocalas. Completan o puzle, e por iso, son pezas tristes. Porque cando chegamos ao fin de algo , non hai nada máis. Os finais son concluíntes e agónicos. Non deixan esperanza, e esas pezas ...esas pezas son tan efímeras na memoria