Desgraciadamente as persoas pasan pola vida pública de maneira efímera, un día son reis , con trono e coroa, e ao día seguinte, perden a coroa e son esquecidos para sempre. O rei de Vilalba, ese home que foi "o presidente " dos galegos durante quince anos, que aspirou a ser presidente de España, e que agora da os seus últimos coletazos no Senado, asiste agora á indiferencia do seu propio partido.No PP xa non o teñen en conta coma antes, e cando o fan, danlle as súas verbas ese valor que se lle da a opinión dos avós que xa chochean .Pero don Manuel é terco, e non se deixa relegar o ámbito das opinións de honra, esas que non contan pero que son respetables. El quere dicir, contar, falar e ser escoitado. El opina como político, ainda que ás veces as súas opinións non gusten ao PP, ou non sexan precisamente explicacións demasiado "políticas". Pero , quen si non don Manuel para opinar sobre o caso Luis Carrera, número un do PP por Ourense e que tivo que ser expulsado da candidatura por un caso de fraude a Facenda. Don Manuel, home de ben , sencillo vilalbés , apela a referencias bíblicas como xustificación do erro cometido por Feijoo ao confeccionar a candidatura: «Si había alguien que no podía imaginar lo que le pasara fue Jesucristo, que tuvo un judas entre los doce Apóstoles» dixo á Cadea Ser, e quedou tan pancho. Claro que logo sentenciou que na súa época se atallaba rápidamente un caso de corrupción, poñíase fora de circulación -dixo- polas boas ou polas malas. Iso era, cando alguén cometía algún tipo de delito fiscal, cando metía de máis a man na hucha e o caso trascendía ou tiña pinta de trascender, pois Fraga, agarimoso, como un pai que se preocupa por un fillo que vai por mal camiño, dicíalle "deixa de meter a man, que se van dar conta,e marcha para a casa".E as cousas ían sucedendo sin sobresaltos. Canto sabía Fraga.Pero claro, agora él fala dos seus tempos, e no seu tono non pode un deixar de percibir ese regusto de morriña, tristura doce polos tempos pasados nos que el , e só el, era o rei.

Dos tempos de rei , probablemente, é a triste historia do elefante que nos conta hoxe na Voz de Galicia. Di literalmente: "- Lo cacé en Guinea. Le pegúé un tiro en la cabeza al pobre. Le advierto a usted que si no lo mata del primer tiro, él lo mata a usted. Lo tengo en Perbes, si pasa en verano, se lo enseño".

Conta a historia como unha batallita desas que gosta recordar cando xa te ves cun pé na tumba, pero eu , que nunca lle quixen ben a don Manuel (cousas da política) non quero ver nas súas verbas as dun octoxenario morriñento a quen se lle concede o privilexio da tenrura como unha adquisición que lle corresponde por idade. Fraga é o que foi, e ata nas súas conversas máis íntimas, nas que recrea as súas aventuras, atopo toda a naúsea que sempre me afastou del e das súas ideas. E imaxino a escea grotesca, un velliño que mezcla a política con Jesucristo e que mostra con orgullo a cabeza dun elefante, como símbolo dos logros . Triste legado para os que defendemos a vida.