Aparicións

Perdínme esta fin de semana o que foi sen dúbida o acontecemento por excelencia, o macromitín de Rajoy na plaza de touros de Pontevedra. Claro que non pasa nada, porque alí había xente dabondo ,e porque onte lin unha crónica tan minuciosa que me fixen unha idea de todo o que aconteceu como si eu mesma estivese alí. Pero o destino , tan caprichoso , fixo que tivese o sábado pola noite un marabilloso encontro inesperado.

Eran algo máis das doce da noite, a noite dos namorados, para que nos situemos correctamente no tempo, e baixaba eu pola rúa San Nicolás moi metida na conversa cunha amiga, polo que foi de súpeto, como si saíse da nada, que nos xurdiu diante o corpo grande e fornido, e o rostro serio de Mariano Rajoy, alzando un dedo en actitude ameazante cara uns chavaliños que o seguían berrándolle "narcotraficante". A Rajoy o insulto non o deixou indiferente, e voltouse cara a eles, con certo aire de cachondeo pero ofendido no fondo , e increpoulle a un "te voy a dar" . Foi ese momento preciso no que a miña mirada e a de Mariano se cruzaron, no medio desa noite xa de 15 de febreiro. Quedei xélida como si acabase de ver a unha pantasma, pero deseguida reaccionei e como si non existise ninguén máis naquela rúa que Mariano máis eu ,achegueime a el, collínlle a man con xesto agarimoso e saúdeino con sentido respeto. Desexeille sorte, e manifesteille a pena que me daba velo nesa situación, rodeado de xente mala por tódalas esquinas. El miroume entrañable, ao tempo que avanzabamos os dous rúa abaixo agarrados das mans. O seu séquito non se meteu, non interrumpiu o momento, como si non estivesen. Mariano estaba preocupado polo insulto dos chavales, e díxome " ...pero no soy narcotraficante,eh". Eu sentín entón a necesidade de tranquilizalo, por suposto que non, é vostede un político equivocado , pero narcotraficante non. Chegamos á Pega Moura, e tiven que despedirme. " Nosotras nos quedamos aquí, un placer " E despedímonos.

Logo todo continuou como un día calquera, como unha noite calquera, na que as sorpresas foron as previsibles. Piti engordou un pouco , e o home máis guapo do mundo tiña un soriso renovado, como si rexuvenecera un par de anos.

O domingo foi tamén como calquera outro, salvo por outra aparición inesperada. Caeume como un tiro ver a Julito nun bar da cidade, tomando unha cocacola como si tal cousa. Pero bueno...estas son outras historias.