PE

Onte vin a película Vicky Cristina Barcelona, coa que Penélope Cruz gañou o Oscar á mellor actriz secundaria. Foi a miña particular homenaxe á noite dos Oscar, e tamén en parte unha maneira de afrontar hoxe a nova que enche as páxinas de tódolos xornais, o éxito de Pe, que os españois como por arte de maxia fan extensible a todo o cinema español e mesmo a toda a nosa cultura. Pero non nos engañemos , o Oscar de Pe nada ou moi pouco ten que ver coa industria do cine do noso país, nada ou moi pouco que ver coa nosa maneira de facer cine e de entendelo. E un galardón tan alleo a nós como a propia Penélope, que marchou facer carreira da man dos grandes do cinema e empapouse deseguida dese aire hollywoodiense que a convertiu nunha pseudo-diva do celuloide.

Vin a película, dicía, e ainda que non me disgustou tampouco me gustou en exceso. Deixase ver, e pouco máis, pero non está clara a pegada de Allen. Claro que o que peor está da película , e sentindoo moito, é a nosa Pe, que na dobraxe a si mesma perde naturalidade e credibilidade a moreas. A dobraxe fai que sobreactúe sobre o sobreactuado,e ao fin resulta un empalague imposible de interpretación de neurótica que nin ela mismo cre. Eu dende logo non lle daría a Penélope Cruz un oscar por este papel, e non é porque persoalmente non me guste moito , sinón porque penso que incluso estropea un pouco o conxunto da cinta.

Tampouco salvo a actuación de Barden, que non pega nin con cola. De todos modos, poida que un visionado en versión orixinal salve os aspectos máis deficientes da película, terei que probar.

Hai unha escea que me conmoveu especialmente por dous motivos. Enfocase nun primeiro plano un cazo de leite fervendo, botándose por fora, e un cafetera. Logo, aparecen Juan Antonio e Cristina facendo o amor. Gústame porque é unha maneira xenial de describir a paixón entre a parella, dun xeito sinxelo e ao mesmo tempo que non deixa lugar a dúbida. E gústame pola melancolía que suxire ese cazo de leite fervendo. Agora ninguén ferve o leite nun cazo, e esa imaxe coma doutro tempo ten unha carga de certa nostalxia que arroupa o romanticismo da escea.

Os microondas nunca permitirían unha escea tan chea de contido como ese primeiro plano do leite saindo fóra do recipiente mentres a parella se entrega ao sexo no chan da cociña, e isto éncheme de ledicia porque eu son das que todavía quenta o leite no fogón da cociña, non por un acto anti-progreso, senón por incompatibilidade tecnolóxica entre eu e os microondas.