"Vivo coitado no meu coraçon
E vivo no mundo mui sem prazer..."

***

...a tristura que trouxo a néboa mezclouse con 38 de febre no meu corazón. O meu corazón cansado, esta vez, cansado de máis. Esta vez sí que parecía que non estaba da miña parte: o meu corazón. Pero despois pasou ese orballo que o cubría todo e me ía rizando o cabelo a contragusto e agriandome o corpo enteiro, e pasou a febre, e pasou a fin de semana coa esperanza dun luns máis no calendario...unha porta aberta, un libro aberto...Hoxe comezo a reflexionar, sobre tantas cousas, cariño, cariño, cariño...¿cariño? A utopía soa hipócrita na miña pantalla de ordenador. Non sei o que quero, gran erro. Cadaquén porta a súa propia dor e o seu escudo. Eu non coñezo a miña dor nin o meu escudo, consecuencia, non me coñezo. Gran mentira dos últimos anos: eu non me coñezo, non me coñezo, non me coñezo non me coñezo non me coñezo nonmecoñezo nonmecoñezo

...sí, teño dous obxectivos. Pero non sei cómo chegar cómo se sube unha a esa montaña e cómo constrúe fóra do tempo o que nunca comprendeu...adeus ao móbil adeus a tódolos homes que non souperon marcar o meu número de teléfono cando eu necesitaba escoitar a súa voz ao outro lado...adeus as verbas baleiras...adeus -dunha puta vez, dunha puta vez- a Jorge (fóra, fóra, fóra¡¡¡¡¡¡) adeus, adeus, adeus
ás cancións de amor que non din máis que mentiras
aos amigos que só chaman cando non teñen nada mellor qué facer
aos enimigos que me joden os días
ás pastillas que non dan felicidade
...adeus...
¿Atrevémonos ti máis eu a contestar a gran pregunta? Qué carallo, non temos nada que perder...


¿Qué queres, Reina?

Quero que me chames cando teñas un montón de planes para a fin de semana, cando teñas un montón de amigos que agardan pasar unha noite de festa contigo, e que no medio deses amigos che falte só eu, que me botes de menos ...a min, só a min. Que a praia sexa un día nublado sin min, que o bar esté baleiro sin min, que o teu móbil teña o meu número en últimos contactos, que me convides a cear, que me digas qué facemos hoxe, que me preguntes si son feliz, que me leves lonxe moi moi lonxe de min...
¿qué máis? que me queiras, e que mo digas coas mans, coa mirada, co teu silencio si é preciso...
e que me sorprendas...unha vez, tan só unha vez...unha soa vez que compense tódalas veces que chorei no sofá nas tardes de domingo porque me sentía demasiado soa
que me sorprendas, da igual a maneira, non importa, son fácil de conformar, de sorprender
Pero sobre todo, sobre todo, non quero ser o teu "por si acaso me fallan os plans" un segundo prato para a diversión unha amiga a prazos que toma pastillas a diario para tirarse da cama cun mínimo de dignidade
¿Quedouche claro, Reina? O que queremos tú máis eu. e polo que estou moi enfadada


...e que lle den polo cú a tódolos imbéciles dos que me río mentres eles pensan que se rin de min, que son imprescindibles. Portadores das súas miserias, coma todos. Sempre no escaparate, irreais, fantasmas, patéticos. Iso é o que penso dos frikis, guapos, superguapos, pseudointelectuais, estrellitas etc etc...que estou farta de tanto papanatismo, de tanta estrela de pacotilla nun mundo de víboras sin remedio. Cadaquen ao seu, non hai máis. E logo fan o que poden coas súas vidas, coma todos. Pero estou farta. Téñenme farta. Farta de que ninguén mire de verdade ás persoas, de que ninguén escoite, de que ninguén valore nada...Farta da realidade hipócrita da cidade. Da realidade hipócrita do sexo. Dos bicos que non saben a nada...


...ata aquí...e de aquí en diante. Non queda outra.