Xaneiro está sucedendo tal e como eu o imaxinara, eu colgada das lámparas, como digo para referime a ese estado de nerviosismo noxento no que me atopo instalada, e o gris cubrindo a paisaxe sin tregua. O mundo convertiuse en xaneiro nun lugar máis nauseabundo, si cabe. Haití ule a morte e golpea as nosas conciencias de clase media dun occidente que se sente maltratado pola recén inventada palabra crise.

Diante do ordenador vomito tristura e bágoas invisibles, que non son só por este mundo putrefacto no que nos consumimos, senón e sobre todo, por min.

Gustaríame poder prender na solapa un pequeno broche de esperanza, e sair á rúa coa ledicia dun neno que ainda non perdeu a inocencia, pero desgraciadamente a inocencia perdeuse fai moito tempo dun xeito irrecuperable.

Hoxe tan só me suxeita a lembranza imprecisa dos últimos bicos, eses que se mezclaban con cervexa e que dalgún xeito me vivificaron. Despertar naquel cuarto foi coma voltar a vida despois dun suicidio necesario, foi coma unha segunda oportunidade nunha semana na que afogaba nas miñas propias vísceras, na que me suicidei en tragos longos de alcohol e melancolía. Foi nese preciso instante, no illamento que sentín naquela habitación ,no que tomei consciencia daquela pequena felicidade no medio da nada. Tiña o corpo preso duns brazos que me apretaban máis da conta, como si tivesen medo de afloxar o abrazo e que eu puidese escapar de súpeto, e esa sensación de inmobilidade , coas extremidades doridas pola postura , resultábame moi reconfortante. Sentín logo a lene caricia dun bico no ombreiro, antes de que comezase o mundo a moverse de novo...E non me quedou outra que seguir vivindo, a pesar de xaneiro e da miña esquizofrenia; a pesar da chuvia fóra e do mundo ferido por tódalas esquinas; a pesar de min e dos erros cometidos.