Hoxe é así, un día deses nos que se mezcla a realidade con certa imprecisión, con certa falsedade nas cousas, coma si todo sucedese do outro lado do espello, ben lonxe, sin que ninguén alcance a comprender de todo si se trata de realidade ou ficción. Hoxe é un día neboento, triste, propicio para a nostalxia e os suicidios. Os pobres, os que non vivimos rodeados de glamour , coma esas grandes actrices do cinema por exemplo, non chegamos nunca a suicidarnos de todo. Suicidámonos a medias, como todo o que facemos ao longo das nosas miserables e anodinas vidas. Eu suicídome sin éxito con tres lexatines mezclados con cervexa; nunca tiven medo de mezclar fármacos con alcohol, e mesmo diría que o levo facendo dende que teño uso de razón con certa impunidade. Cadaquen morre ao seu xeito, ou deixase morrer nese abandono que constitúe o xeito de vida polo que optamos en Occidente.
Levo sobre as costas o peso de Xaneiro, un mes puto que non remata, que me doe nos ollos, que non me abre portas nin fiestras, nin siquiera pequenas rendixas entre a mugre para respirar un pouco de aire limpo e fresco.
Deixei de botarlle a culpa ao destino, á mala sorte, ao azar…e agora , sabendo que nin eu nin a casualidade temos a culpa de todo o malo que me sucede, simplemente acepto o pesadelo de días rutinarios como unha condea que me caeu porque sí. E a fase da rendición, da aceptación do fracaso, da culpa e do castigo.
Cando non hai nada que perder , dende ese abismo atroz, podemos atopar algo de calma, a calma que da pensar que podemos arriscalo todo, incluso a vida. Pérdese un pouco o medo e sin embargo engrandécese a desesperanza.
Non teño unha sensación de amargura profunda, é máis ben unha sensación de extrañeza, coma si o meu corpo non fóse meu, coma si eu non fose eu , coma si todo me fose alleo por completo: o meu nome , os nomes das persoas que din que me queren, os nomes das persoas que finxiron quererme…Só o frío nas mans, denso , que se me mete ata os ósos, fai que me sinta un pouco viva. O lexatin non funcionou esta vez, nin de lonxe. Síntome viva, si, asquerosa e hipócritamente viva. O mundo enteiro chora por Haití e eu non podo nin chorar por min. Todo a medias , a vida a medias, a felicidade a medias, a morte a medias, o corazón latexando a medias…