Ao mal tempo, non queda outra que poñerlle boa cara. As festas na miña aldea son coma un remanso de paz, como unha parada no camiño, onde un pode esquecerse de todo, mesmo dos problemas. Máis dificil é esquecer os amores - peor ainda o desamor- pero polo menos é máis sinxelo intentalo. A aldea ten algo de purificación, sánate por dentro e reconciliate coa vida. Sempre hai vellos amigos que te invitan a unha copa durante a verbena, que che lembran que para eles si eres marabillosa, e nese escenario tan coñecido como extraño ao mesmo tempo, atopas unha felicidade como feita á medida, sencilla e plácida. Son da terra de onde nacín, e cando volto sei que as miñas raíces pesan moito máis do que imaxino. Na aldea son eu , por riba de calquera pretensión estúpida dunha sociedade que se equivoca constantemente. Son a filla pequena do Fortunato, a neta da Leonisa, que vive en Pontevedra. E deseguida todo cobra sentido , todo é fácil e especial. E eu penso que a vida debería de ser sempre así de sencilla, así de real.
2 comentarios:
...y después no andéis quejándoos, los que vivís fuera de madrid con eso de que os aburrís. Aquí todo son prisas, todo es estrés, y tenemos que salir fuera para sentirnos "fuera de casa" porque en casa hace tanto calor que no se puede dormir, tantas distancias que hay que madrugar, tan poco tiempo que no se puede ver a los amigos. (Hoy he vuelto de vacaciones...)
meu rei...pero vi las fotos de Cádiz y deduzco que lo pasaste bien...Besos de ánimo para la vuelta al curre.
Emma
Publicar un comentario