Non creo nas fadas, ese puta mentira, como todo o demais. A vida é un tiovivo do que non sairás indemne. Estou triste, máis é unha tristeza distinta, que afoga, que te deixa vivir casi de prestado unhas horas máis. Alprazolán, esa podería ser a solución doce, unha morte en vida sin éxtasis, sin demasiadas pretensións. Deixarse caer no fondo da desgracia, e deixarse arroupar por esa desolación espesa que o cubre todo. Rendirse, en definitiva.

A vida é o tempo que corre e nos consume. Nos consume na súa miseria, e non hai saída posible. Escapar correndo sin mirar atrás, quizais sexa unha forma de esconderse. Ser un Peter Pam que procura que os seus soños non se esnaquicen ao asinar unha hipoteca . Pero ás veces hai que pararse, e decicir, nese puto cruce de camiños, mirar atras e saber o que perdimos, e escoller...