Zombies

Estou cansada da miña tristura, que é tanto coma dicir que estou cansada de min mesma. Supoño que algo ten que ver esta cor gris que cubre a cidade , que a tiñe dun xeito hostil de sobriedade e hastío. Hoxe o luns é máis luns ca outras veces, e parece que só se nos anuncia algo peor. Tivemos fin de semana, sol, mesmo auga de mar na que mergullar as nosas bágoas ( gústame chorar no mar porque é o único lugar onde as miñas bágoas parecen pequenas) e logo todo rematou neste luns sin fin no que nada sucede, nin dentro nin fóra dos meus ollos. Calma, silencio, choiva miúda...da que doe máis porque non consegue disipar a nostalxia.

Teño frío e fame e dor e ansiedade e medo e pena e rabia e incoherencia e derrota. E sin embargo, todo segue igual, cada un vai co seu saco ás costas de tristezas varias, cada un coas súas culpas, cada un cos seus erros e as súas insatisfaccións. Como zombies que buscan outro mundo, outra vida, outra luz...Todos perdidos, todos iguais, crendo que somos diferentes.