Cando a selección española gañou a Eurocopa, España enteira gañou, e cando Soraya perdeu Eurovisión o pasado sábado, perdimos todos. En parte porque neste país temos o costume de involucrarnos , na procura sempre de certo grado de diversión.
Recoñezo que facía anos que non seguía o festival de Eurovisión, ( nin siquiera o ano pasado pese a fenómeno chiki-chiki) pero sempre hai tempo para mudar de hátitos e mesmo de aficións. Fun a unha festa -fantática festa, por certo- que xiraba en torno ao festival e ainda que unha non estivese moi pola labor, acababa involucrándose dun xeito extraordinario, era inevitable. Na festa había de todo para crear ambiente, banderíns , acreditacións, globos, e unha pantalla xigante para non perder detalle das actuacións. Pechou Soraya cunha actuación correctísima e nese mesmo instante comezaba a verdadeira festa.
Ser freake é un estado de ánimo, e deixar de ser freake é un erro imperdoable. Deixarse arrastrar o sábado polo ambiente eurovisivo foi moito máis ca un acerto. Ver o festival foi o paso preivo a toda a diversión dunha noite inesquecible na que bailei a canción de Noruega unhas sete ou oito veces. Por suposto que a excusa foi o festival, pero ao final o resultado ten pouco que ver co mobil inicial . A felicidade atópase en calquera esquina, e a xente máis interesante pode atoparse en calquera festa, só hai que estar disposto a deixarse sorprender, e aprender a disfrutar do que de entrada non nos parece moi apetecible.
1 comentario:
Emmiña, lo de cambiar de hábitos díselo a las monjas pero eso de aficionarte a Eurovisión, por muy gay-friendly que seas... malo malo. Si es que me caéis siempre en las mismas, que si operación triunfo, que si supervivientes... con lo leída que tú eres!! jejeje
Publicar un comentario