"Renuncio porque non hai nada máis xeneroso que renunciar ao máis amado para que o máis amado encontre o camiño..."

.

Hoxe sentín a necesidade de buscar romanticismo nas verbas tenaces que queren arrancarnos un pouco de sentimentalismo. Entrou Maio nas nosas conciencias e marchou Abril, outra forma de velo, dende logo. E Xosé Carlos Caneiro debuxa as impresións neste artigo como ninguén, sinxelo, diáfano, sin contemplacións. Abril decepciona pero Maio agarda á beira do camiño. E logo sentencia, como si nos quixera deixar un ancla a que agarrarnos, esa esperanza azul que nos regala: " A felicidade consiste en non esperar a felicidade". Non esperar nada nada de ti, só quererte, tan fácil dicilo e tan difícil despois guiarse por esta determinación. Pero hai quereres así, e Maio é unha porta aberta a esa felicidade posible, a felicidade real , casi corpórea dos que non agardan nada. Hoxe sentín a necesidade de descubrir un pouco de amor nas palabras escritas en calquera xornal, máis alá da gripe, do paro, do parlamento Vasco, e sentín a necesidade de contalo, porque calar ás veces é como non sentir nada.

.

Sei que te amo, e por iso, só por iso, renuncio. Para que ti busques o camiño, para que eu busque o camiño sin ti. E así, con este xesto pequeno comezar a comprender o mundo no que vivimos.