Que che vaia bonito

A clave de todo, da supervivencia por exemplo, está en non pensar demasiado nas hostilidades, nos ventos en contra, e simplemente alargar a gorxa o máis posible para quitar a cabeza do furado e respirar. Non se comprende senón outra maneira de soportar a adversidade sin ver flaquear o ánimo. Pero o malo de todo letargo é cando alguén -sin malicia- ven a despertarte como para facerche un favor, e ponche diante o espello e a realidade ao mesmo tempo, para que dunha vez por todas sufras o que tes que sufrir e pises por fin consciente o fango que che corresponde.

Parecería que me fixen ainda máis pesimista, pero non é certo. Onte un amigo revolveu os meus adentros para dicirme dun xeito casi cariñoso que a vida é puta e cabrona dabondo e que a xente non merece demasiado a pena. Eu teño dúbidas ainda , en xeral, en canto á maldade da humanidade enteira, pero sin embargo non podo albergar ningunha dúbida sobre a maldade dalgunhas persoas que durante dez anos formaron parte da miña vida.

En cuestión de minutos, o que dura un café nun bar , saltaron polos aires dez anos da miña vida e quedaron atrás con contundencia os que foran máis que amigos e compañeiros. Alí amei , vivín, fun feliz e chorei como en ningún outro lugar. Fun eu por riba de calquera outra cousa e entregueime en todo durante moito -demasiado- tempo.

E sin embargo, nun café nun bar, esnaquizouse aquela vida e aquel pasado convertiuse en bruma xa inaccesible para sempre.

Non quero mirar atrás, e menos tinguir os pensamentos de melancolía, quizais porque durante os últimos tempos fun intuíndo pouco a pouco que non paga a pena. Cadaquén coa súa conciencia, e que logo leven polo mundo a cabeza como poidan, pero non serei eu a que veña aquí a facer comparacións nin reproches inútiles.

En Seaga botaron a dous á rúa e os bombeiros da provincia puxéronse en folga. Todavía caben comportamentos solidarios e casi heroicos, que me fan estremecer. ¿Pero é este o comportamento xeral da xente?

O que máis doe e darte conta , pasado o tempo, que amaches de verdade; que entregaches parte de ti minuto a minuto e que a esa entrega lle chamaches sin pudor e con orgullo amistade . E chegada a hora da verdade, cando precisas que alguén máis ca ti teña unha pinga de memoria, todo continúe xirando sin máis, sin nin siquiera unha tarxeta postal que diga "que che vaia bonito".