O verde é unha cor bonita , que recorda ao campo e que nos fai pensar na palabra esperanza. Non sei se como cor de uñas é moi axeitada.

*

Era xa tarde e quedábanme menos de tres horas para coller o coche de volta a Galicia e á rutina; o local era escuro e a música soaba demasiado alta, demasiado lonxe dos meus gustos; non había apenas mulleres naquel pub que se convertía nun dos últimos refuxios para os que non querían abandoar moi cedo a noite toledana; tiña un copazo de vodka na man e a parte de beber non sabía que coño pintaba todavía alí.

Neste escenario apereceu o seu sorriso amplo e enorme, o seu cabelo liso e longo movéndose o ritmo da música, a súa voz suave que me resultaba familiar. Ocurríuseme botar sobre el todas a miñas queixas coma si él fose o representante de todos os homes de Toledo que aquela noite estaban pasando de min, alleos por completo ao meu escote e as miñas ganas contidas de namorarme. Non só aguantou o chaparrón de xeito estoico, senón que se exculpou dicindo que él era madrileño ,e que polo tanto non podía metelo no mesmo saco dos aburridos e asexuais no que eu metía a todo Toledo. Falamos pouco -ou moito , non recordo- esas cousas que se din cando coñeces a alguén tipo de dónde eres e qué fas na vida e outras parrandadas, e despois veu a pregunta crucial que ía marcar no sucesivo o ritmo dos acontecementos: "¿a qué hora te vas?" Mirei a hora e soupen que aquelo ía ser un aquí te pillo aquí te mato ou non sería nada.

Pasamos ao tonteo a toda presa, e despois de dez minutos de olladas insinuantes foi todo un cabaleiro ao preguntarme si o acompañaba a fumar. Pensei entón no que a lei antibaco estaba a supoñer na miña vida e saín coa cazadora baixo o brazo agarrada da man do que sin dúbida era o home máis guapo do local.

*

Encendo o ordenador e descubro a primeira sinal de que todo segue no seu sitio , de que a rutina agarda paciente despois de catro días sin durmir nunha cidade descoñecida a 600 km de distancia. Os mesmos mensaxes insustanciais polo menenger, as mesmas frases irrelevantes no facebook, o mesmo hastío servido a través de emails no correo electrónico...Sinto unha pereza infinita, algo de nostalxia, quizais un pouco de sono.