Por email: "Aprovecho cinco minutos sin niños para saludarte (...) Los magnolios me gustan porque son una planta muy muy antigua, y crecí entre magnolios con grandes flores..."

*

No medio deste anticipo primaveral o meu corpo anda revolto, granulouse como si tivese unha enfermidade contaxiosa, e parece que non vou sair máis nunca deste estado de puntos vermellos que me afean considerablemente. Polo demais, tamén anda revolto o corazón e a cabeza, nunha loita polo liderazgo que se me fai angosta e costa arriba. O corazón reclama a miña atención como querendo dicirme que na primavera tocan ao lonxe as campás anunciando amores novos, e que en cada bico que dé debo poñer unha esperanza; a cabeza dubida entre a inquedanza polo retorno a unha realidade nada apetecible e polo rexeitamento consciente de calquera posibilidade de entrega a alguén que non sexa eu mesma. E así, completamente atolondrada, sin saber cara onde tirar e a quen dar prioridade nesta máquina que é o meu organismo todo -corpo e alma, que dirían os filósofos da antigüedade- trancorren os días baixo un sol que me está queimando os pulmós como cando era unha nena.

*

Por unha vez vou ser valente e arriscar: prevalecerá o corazón, porque intuitivamente teño a certeza de que si esta vez me deixo levar polos sentidos, vou ser moito máis feliz.

*

Dúas chamadas perdidas non significan nada si non se concretan nunha cita coherente expresada a través de verbas amables e cariñosas. Dúas chamadas perdidas non significan nada si non se repiten dun xeito contundente, ata casi chegar á paranoia...mostrándoche dese xeito que o desexo vence a calquera outra consideración.