Non teño demasiado tempo para escribir
Non teño demasiadas ganas de escribir
entón, pregúntome, ¿por qué escribir agora?
Quizais llo deba a setembro que comezou no calendario e que cabalga rápido sobre o horizonte...Xa é día 6. Xa pasou o primeiro de setembro día de Santa María de Vilalba. E eu comín caldo de repolo que fixo miña nai e durmín as siesta tomando o sol en bragas no lugar chamado " O Carbueiro".
A infancia...ese mesmo sol da infancia...O Carbueiro

Logo emborracheime sentada na esquina da barra dun bar, do único bar que permanece aberto para acoller as almas dos solitarios e vagabundos e borrachos e homes e mulleres de malvivir en Cospeito durante toda a noite. Emborrachámonos xuntos, discutindo porque non sabiamos onde colocar os sentimentos e non atinabamos coas palabras.
Unha caricia nas costas,
El dixo non
pero quería dicir "sí, sí ,sí...e mil veces sí" El sempre me di sí.
A seguridade do seu sí, o último, o definitivo, é a que me leva a tirar do fío , a levar a situación ao límite, a ver ata donde podemos chegar


Emborrachámonos. Xuntos. Senteime sobre os seus xeonllos cando el se sentou no coche ao volante. Quería escoitar o seu sí antes de que arrancase o motor. E fácil. E un home moi fácil.


Polas mañás dame algo de pena. Non é un home. E un vello. Móvese moi despacio, os ósos non lle responden e non pode coa alma. E un vello completamente rendido, entregado, feliz. Dame algo de pena e deixa de gustarme. Inspírame ternura, pero sinto que non o quero. E demasiado vello cando se levanta.
Ainda así volta. E con el volta o desexo e a nosa incomprensión e a nosa maneira extraña de querernos.

Logo teletransporteime a otra realidade ben distinta. E alí todo seguía no seu sitio.
¿Esperaba eu que algo cambiara?
Probablemente non, pero sí que agradecería algún cambio.

Outra resaca. Resaca terrible (dis demasiado a palabra terrible, estás chea de tristeza - díxome él) Inmóvil na cama. Ardor de estómago. Diarrea terrible.
Non sucedeu nada. Pasaron as horas e bebín moito, moitísimo. E creceime no medio dunha rúa co home ao que desexo amar con tódalas miñas forzas e mostreille a miña espada (nunca me gustou ser unha princesa sin espada) e dinlle un bico na meixela e fuxín.
Teño medo
Medo
de namorarme e sufrir como sufrín por Miguel, por Jorge.


Setembro. Outra trampa.
O verán rematou, seino. Dóeme.
Non sei qué facer conmigo. Non sei onde colocarme para respirar mellor.
Sistemas de organización política contemporánea. A eso tería que dedicarme durante as últimas semanas en lugar de facerlle as beiras ao destino. Estúpida.
Ainda así fun unha boa princesa onte. Sen príncipe.
Un vello coqueteou conmigo descaradamente, ou fun eu a descarada que coqueteou co vello, xa non o sei. Coqueteamos, os dous. Gústame coquetear cos vellos porque saben o que fan, están de volta de todo e non van de farol. Non se botan para atrás. Non teñen medo.
E mírante aos ollos cando che falan.
E podes falarlles ti tamén cos ollos.

Lin o seu artigo, falaba de Nerja. Eu dinlle voltas a Nerja fai algún tempo, en agosto. Trintañeiros nostálxicos. Iso é Nerja. E unha canción feita de asubíos. E unha despedida. E a felicidade toda dun verán concentrada nas pupilas. Nerja xa non existe, qué pena.
Teño medo
de namorarme...

***