É unha boa pregunta. A única que se me ocurre cando me
levanto un martes ás sete da mañá cun exército de monos tocando o tambor dentro
da miña cabeza. Celebrar a vida un luns é o que ten. Pero as consecuencias hoxe
son moito máis que dor de cabeza e certa desconcentración no traballo. A min as
resacas dos martes – ata hoxe non o sabía con certeza- véñenme acompañadas de
nostalxia de bicos. De pronto boto en falta os bicos todos da miña vida, e fago
memoria de cada un deles de xeito obsesivo. Compulsivo. Resulta incluso
aterrador. A cabeza estállame en mil pedazos e eu repaso bico tras bico, tras
bico…ata chegar ao mareo. Á náusea. Porque o regusto dun bico que pasou, que se
lembra con algo de morriña, é doce. Alegra o día. Fai sorrir. Pero cando miles
de bicos con lingua se agolpan no teu subconsciente (ou consciente) e. che enchen
de babas as ideas, cando non che deixan pensar con claridade, cando mesmo te
colocan un pouco ao borde da loucura…pois xa deixa de ter gracia.
E entón cobra máis forza a pregunta. Resoa entre as
paredes do meu despacho. ¿Por qué carallo bebo un luns?
No hay comentarios:
Publicar un comentario