Imaxínome sentada frente a pantalla do ordenador nunha mesa que se me antoxa hostil, nun escenario ainda máis insoportable, sobrelevando as horas como quen sobreleva unha condea, sin que o resultado sexa beneficioso para ninguén , polo menos non para min; e penso na morte como unha saída posible, para caer despois na conta de que antes de abrir a fiestra que da ao balcón que da á rúa Raíña Victoria, hai moitas opcións, moitos suicidios posibles, que pode que rematen nas listas do INEM, pero non no depósito de cadáveres de Montecelo.

*

Unha amiga comezou a chamarme fai algún tempo "mi croissant", e a min, lonxe de parecerme unha cursilería, gústame, gústame moito, porque é a un tempo doce e cercano, cariñoso, como unha caricia suave que chega cando máis se necesita.

*

Xapón apareceu arrasado por un terremoto de 8,9. Non se fala doutra cousa. Deberíamos temblar, chorar durante días enteiros ante tanto horror.