Os temporais de chuvia e vento non acompañan á felicidade. Os estados de ánimo depresivos , tampouco. Onte díxome alguén a quen comezo a terlle certo aprecio que precisaba enerxía, e que me atopa nun "estado avestruz",para referirse a ese estado de vergoña absoluta, a esa sensación ou desexo de meter a cabeza nun furado e non quitala de alí máis o xusto para respirar de cando en vez e sobrevivir dalgún xeito. O "estado avestruz" ata certo punto é un estado cómodo, no que non precisas dar demasiadas explicacións porque simplemente non te cruzas con ninguén que as vaia pedir. E o illamento total na túa propia autocompaixón, como si os teus propios erros se convertisen ao mesmo tempo nesa burbulla na que esconderte, na xustificación perfecta da túa falta de sociabilidade.

Hoxe síntome plena neste estado, e non teño pensado renunciar a el , a pesar de tomar consciencia de que non me beneficia en absoluto. Namoreime mal, equivocadamente, unha vez máis. E en min algo recurrente, esa paixón descontrolada que me leva a fixarme nas persoas menos indicadas. Pero este era dos bos, dos bos de verdade, deses que sabes con só miralos aos ollos que son de lei, que non che van a facer a puñeta, que non che van mentir.

Non debería engañarme a min mesma, este estado avestruz non ten nada que ver co desamor. Gustoume un rapaz, tiven unha boa noite con el e todo se esnaquizou despois, como soe suceder. Así é a maior parte das veces. Pero o mundo non se acaba neses bicos, nin nese soriso, nin nese rechazo. O meu estado ten que ver co peso da vida sobre as miñas costas. Conteillo onte moi gráficamente a un casi descoñecido a través do chat : cando eu era pequena, nunha das miñas estancias no hospital pola noite púxenme peor e tiveron que levarme á UCI. Eu non paraba de chorar e dixéronme para tranquilizarme que voltaría ao meu cuarto pola mañá. Pasei en Cuidados Intensivos quince días, completamente illada, conectada a unha especie de pulmón artificial e sin poder ver á miña nai máis que a través dun cristal. Durante eses quinces días eu era consciente do paso do tempo, de que amencía e logo chegaba a hora de comer - que era un suplicio porque o meu organismo rechazaba calquera alimento- e logo a cea e logo a noite, que se facía longa, mezcladas cos son da radio e das risas das enfermeiras falando das súas cousas mentres velaban polas nosas agonías...Eu era consciente de que detrás dun día viña outro ainda máis longo e espeso co anterior, e sin embargo , ao mesmo tempo, aquela estancia na UCI foi para min como unha noite penosa que non daba rematado. Pero o mencer chegaría, como me prometeran , e voltaría ao meu cuarto dentro daquel hospital, onde sí estaba permitida a compaña de mamá. Pasei quince días ou unha noite , non sei xa, agardando que chegase a madrugada. Agora pásame exactacmente o mesmo. Pasan días, quince , vinte, un mes...ou se cadra só se trata dunha longa e penosa noite que non da rematado. E eu agardo sen máis, que chegue o mencer, e que todo por fin vaia algo mellor.

Dedicado a D. F. pola súa paciencia e as súas verbas amables , cando máis as necesitaba.