E de noite. Unha noite das típicas noites da aldea, con calor de cociña e televisor que distorsiona, cousas das cadeas locais que son as que máis se ven na miña casa. Na era da TDT o aparatiño que vai facer funcionar a tele a partir do dez de marzo agarda tímidamente nunha esquiniña a ser colocado por alguén, e cumprir así a súa función, e non pudrirse de aburrimento no seu recanto. Qué preguiza, dende logo, colocar o aparatiño...E chegará o día do apagón e ninguén será quen de mover un dedo...polo menos nos primeiros días. Logo sí, porque papá botará de menos a telenovela da galega, e miña nai os debates de tele-monforte.

Ao final comprende unha, obsevando aos seus proxenitores, certas costumes, certas manías...Cousas que se van herdando dun xeito xenético,ou quizais, que vai unha mamando dende nena ata facelas como propias.

Pero o tema non era este, hoxe non. Hoxe pensei na última viaxe que fixen porque vin unhas fotografías e non sentín nin pinga de nostalxia, quizais porque se trata dunha viaxe recente. Sentín sin embargo unha nostalxia infinita ao comezar a ler unha novela. Nos primeiros párrafos abordoume unha punzada que me perforou por completo, que me deixou fóra de xogo por uns minutos, ao borde mesmo da morte. O párrafo en cuestión, publicareino outro día, hoxe non teño forzas para abrir de novo ese libro. Dame medo. O medo é tan incorpóreo, tan extraño...Sorpréndete en calquera sitio e logo non te deixa nunca. Parece que ao longo da vida o único que nos acompaña sempre, dalgún xeito,é o medo. Todo o demais pode chegar a desaparecer, ou mesmo podemos non sentir a súa presenza. O medo peta cada día na nosa fiestra e cólase nos nosos soños cada noite. Quizais é o que nos mantén vivos e alerta, quen sabe.

A noite é fresca. Por non dicir que é fría de carallo. Pero a vida na cociña cobra un sentido no que a climatoloxía non ten moita relevancia. Fóra pode chover , nevar ou o que sexa, que dentro da casa todo acontece dun xeito cotiá, día tras día. Esa monotonía que só se experimenta nas cociñas galegas e que da tanta calor, tanta tranquilidade.

Nestas datas de entroido sempre hai un plato de filloas sobre a mesa, que se agradecen a cada hora, que se reciben gustosamente ainda sin apetito, e mesmo con fartura. O proceso de elaboración non é sinxelo, din que hai que pillarlles o "tranquillo", pero ás veces a cousa complicase de máis. Mamá non se rinde nunca, nunca se ven abaixo cando se mete na cociña, ainda que non lle saian as cousas á primeira. Esa perseverancia sempre me conmoveu. Supoño que ese é o empeño que debemos poñer nas cousas que consideramos importantes, e para ela o máis importante é cociñar certas comidas que sabe que nos fan felices. Sí, somos así de simples na miña casa : a felicidade é un plato de filloas. Todo o demais é un escenario no que sobrevivir.

Fixen unha taza de tila. Agora deume polas infusións. Por aburrimento, creo. Ademais descubrín que teñen menos calorías que un café con leite. E menos lactosa, dende logo. Tampouco importa demasiado esto, nin nada. Pero así trancurre o tempo na miña aldea, como si nada puidese acontecer, salvo algo malo. Pero si nada malo sucede...entón, as cousas están ben como están, sin demasiados sobresaltos, sin grandes acontecementos.