«Le encantaría coger una furgoneta, venirse de madrugada a mi casa y por la mañana aparecer yo boca abajo en una cuneta». Estas foron as desafortunadas verbas de Camps, que son ainda máis desafortunadas si temos en conta que foron vertidas en sede parlamentaria.
Que fai tempo que as cousas non lle van ben, sabémolo. Que anda un pouco nervioso, tamén o sabemos. Que o escandaloso caso Gürtel tiña que dalgún xeito pasarlle factura, era inevitable. Pero de ahí a facer as manisfestacións públicas coas que deleitou onte aos parlamentarios valencianos é algo intolerable. Esas reminiscencias dos capítulos máis amargos da triste historia do noso país, son non só un atentado directo contra Angel Luna, senón un atentado contra a nosa memoria, contra todos nós, que intentamos non esquecer aqueles episodios amargos , senón aprender dos erros cometidos para que nunca máis volten a repetirse.
A presión á que Camps pode verse sometido non xustifica ese odio que se filtra das súas verbas, ese insulto á toda a cidadanía, metendo o dedo nunha ferida que nos doe demasiado a todos.
Que Camps era un politico que comezaba a verse desacreditado como Presidente da Comunidade Valenciana, era algo por todos sabido , un feito constatable polos acontecementos que se foron sucedendo dende que se destapou toda a trama Gürtel. Que Camps é un home que se sinte acorralado, que está demasiado canso e que comeza a pesarlle seriamente a realidade, é algo que demostrou onte dun xeito que non deixa lugar para a dúbida. Pero si podemos entender a Camps, un home que o ganaba todo e que agora só lle agardan derrotas, o que non podemos comprender nunca é o respaldo dos seus compañeiros de grupo, que cando Camps rematou a súa oratoria con esa perla cargada de violencia verbal, romperon nun aplauso e non mudaron nin o xesto. Que Camps esté perdendo o norte, é , ata certo punto, comprensible. Que os do seu partido, esquecendo onde se atopan, e obviando a grandísima burrada que o seu líder acaba de dicir, lle aplaudan a gracia, é síntoma de que non só Camps debe dimitir como presidente da Comunidade Valenciana, que non só él debería pedir disculpas, senón todos e cada un dos parlamentarios que alí estaban e celebraron o seu discurso. Non só quedou desacreditado -un pouco máis, si ainda era posible- Camps como presidente, senón todo o PP valenciano.
No hay comentarios:
Publicar un comentario