Teño a impresión de que todo irá mellor mañá...Trátase da letra dunha canción de moda, nada máis, e sin embargo últimamente agárrome a esto como a un salvavidas. Mañá. Todo irá a mellor mañá. Doutro xeito non se pode continuar a travesía, sería simplemente desesperanzador. Tirar a toalla, deixarse morrer nun colchón de soños rotos e poñer o olvido por bandeira. Pero ese pequeno impulso, ese instinto de supervivencia , fai que nos levantemos cada día coa perspectiva dun novo día por diante que será mellor ca o anterior.
O mecanismo dos seres humáns é sinxelamente extraordinario. Unha muller de 87 anos, enferma, deprimida, deixase estar nunha cama , abatida e superada. Non espera nada xa da vida, os días son iguais, e tan só lle agarda cada vez máis vellez, menos axilidade, menos movilidade, menos forzas...A penas come, a penas fai un pequeno esforzo para levantarse, non lle interesa nada, e poupo a pouco vai perdendo as facultades, delira, deixa de razoar. Ata que un día, un dos seus fillos, o que viviu con ela durante quince anos, o que a coidou e lle fixo compaña nas longas tardes de inverno, enferma gravemente e ten que afrontar unha dura operación, un postoperatorio traumático. As espectativas de curación son escasas, e por momentos a enfermidade vaino demacrando, consumindo. Esa muller, ante todo nai, deixa a un lado a súa depresión e pon todas as súas forzas ao servizo do seu fillo enfermo. De pronto rexuvenece uns cinco anos, repuera as facultades físicas e intelectuais, a axilidade , as ganas de vivir e de loitar. Non só se levanta de mañá e prepara o almorzo senón que sorrí de novo, fai as tarefas da casa, coida ao seu fillo.
Esa mesma muller de 87 anos, sentada á miña beira no sofá -razoando perfectamente- fala coa voz cansa da mala cor que ten o seu fillo, do enfermo que está, e asoma unha bágoa tímida ao tempo que me di con certa resignación "así é a vida, Emmita" Esa muller é a miña avoa, á que a enfermidade do meu tío lle devolveu non só as ganas de vivir, senón a necesidade de facelo. Supoño que ese instinto maternofilial que teñen os mamíferos é un vínculo demasiado forte que custa comprender. Meu tío tamén recuperou o sorriso, curiosamente, sufrindo un cáncer terminal. Pero agora, na tranquilidade da terraza, os dous sentados baixo a parra, conversan como vellos amigos, como vellos compañeiros de fatigas. Falan das súas dores, lembran épocas mellores, pensan pouco no futuro. Tan só conta ese presente tranquilo que discurre entre medicamentos e raios de sol que se filtran entre as follas da parra. O maullido dos gatos que piden de comer. Recuperaron a ledicia da conversa, o optimismo. E mirando para eles non pode ninguén sentir tristeza, nin compaixón. Son dous supervivintes aprendendo a morrer con dignidade, afrontando os días como retos, disfrutando dos pequenos placeres que ainda lles están permitidos: os netos, os amigos, unha carreira de motos pola tele, o suave pelo do gato sobre os xeonllos, unha siesta, unha canción, unha sardiñada no xardín...
O mecanismo dos seres humáns é sinxelamente extraordinario. Unha muller de 87 anos, enferma, deprimida, deixase estar nunha cama , abatida e superada. Non espera nada xa da vida, os días son iguais, e tan só lle agarda cada vez máis vellez, menos axilidade, menos movilidade, menos forzas...A penas come, a penas fai un pequeno esforzo para levantarse, non lle interesa nada, e poupo a pouco vai perdendo as facultades, delira, deixa de razoar. Ata que un día, un dos seus fillos, o que viviu con ela durante quince anos, o que a coidou e lle fixo compaña nas longas tardes de inverno, enferma gravemente e ten que afrontar unha dura operación, un postoperatorio traumático. As espectativas de curación son escasas, e por momentos a enfermidade vaino demacrando, consumindo. Esa muller, ante todo nai, deixa a un lado a súa depresión e pon todas as súas forzas ao servizo do seu fillo enfermo. De pronto rexuvenece uns cinco anos, repuera as facultades físicas e intelectuais, a axilidade , as ganas de vivir e de loitar. Non só se levanta de mañá e prepara o almorzo senón que sorrí de novo, fai as tarefas da casa, coida ao seu fillo.
Esa mesma muller de 87 anos, sentada á miña beira no sofá -razoando perfectamente- fala coa voz cansa da mala cor que ten o seu fillo, do enfermo que está, e asoma unha bágoa tímida ao tempo que me di con certa resignación "así é a vida, Emmita" Esa muller é a miña avoa, á que a enfermidade do meu tío lle devolveu non só as ganas de vivir, senón a necesidade de facelo. Supoño que ese instinto maternofilial que teñen os mamíferos é un vínculo demasiado forte que custa comprender. Meu tío tamén recuperou o sorriso, curiosamente, sufrindo un cáncer terminal. Pero agora, na tranquilidade da terraza, os dous sentados baixo a parra, conversan como vellos amigos, como vellos compañeiros de fatigas. Falan das súas dores, lembran épocas mellores, pensan pouco no futuro. Tan só conta ese presente tranquilo que discurre entre medicamentos e raios de sol que se filtran entre as follas da parra. O maullido dos gatos que piden de comer. Recuperaron a ledicia da conversa, o optimismo. E mirando para eles non pode ninguén sentir tristeza, nin compaixón. Son dous supervivintes aprendendo a morrer con dignidade, afrontando os días como retos, disfrutando dos pequenos placeres que ainda lles están permitidos: os netos, os amigos, unha carreira de motos pola tele, o suave pelo do gato sobre os xeonllos, unha siesta, unha canción, unha sardiñada no xardín...
1 comentario:
AY EMMA AS VECES POS COUSAS TAN BONITAS
Publicar un comentario