A fin de semana pasada estiven no Grove e paseando por alí, baixo un sol que estaba moi lonxe de abrasar, e unha brisa marina que che facía poñer a pel de galiña, dinme conta do que é máis que evidente: rematou o verán. Pero a sensación foi casi física; aquel pobo turístico en plenas Rías Baixas, co seu paseo de grandes marisquerías sempre repletas de familias buscando o mellor e máis barato arroz con bogavante, sembrado de bares para tomar un albariño cunha tapa cando voltas da praia, o porto rebosante de cores dos barcos e no medio o bullicio dos catamaráns dos que non paran de subir e baixar xente..., aquel pobo turístico presentouse ante os meus ollos deserto , inhabitado da felicidade que traen os veraneantes aos pobos costeiros. E unha tristeza rara prendía de todas as cousas, como si fosen adornos inevitables. Algúns bares xa botaran o cerre, e outros, servían un viño aos de alí con ollada nostálxica e descansada á vez : "Esto está tranquilo, xa marcharon todos. Só queda agardar o próximo verán".

E por si toda aquela tristeza concentrada nas esquinas e nos bordes de cada cousa que miraba fose pouco, comezou a chuvia a facer acto de presencia, provocadora e cínica, botando máis morriña sobre as peles morenas e os modelitos últimos do verán. Mudar as bermudas por vaqueros, as chanclas polas deportivas , e poñer un chubasqueiro para continuar percorrendo o pobo no seu último latexo de agosto. Rematou o verán, e síntese en cada poro do universo que habito.

*

Todo bo amor de verán que se precie cumple o seu destino evaporándose coas primeiras follas que caen, difícilmente poden sobrevivir a setembro, ese mes dos mil diaños que non acaba de definirse e que se move entre as máis sublimes contradiccións. Setembro enterra os amores de verán porque esa é a súa natureza, morrer xóvenes, sin desgastarse, con promesas a flor de pel nos bieizos que nunca van cumplirse, pero tamén, con todos e cada un dos recordos intactos, algúns incluso idealizados para sempre na memoria e revividos como unha ensoñación despois para sempre, verán tras verán.

A cousa trátase entón de descubrir cando estamos ante un amor de verán e cando esa relación que comezou en agosto, por exemplo, é un comezo dentro dun tempo do calendario que por azar ou por capricho, aconteceu no verán pero que pode alongarse máis alá do inverno. ¿Cómo sabelo? Supoño que ahí é donde radica a maxia das cousas importantes, na incertidume que as cubre e as suxeita.