O tempo estírase e encóllese ao seu antoxo moitas veces, e outras responde ese estirarse e encollerse a nosa propia vontade, como si fosemos pequenos deuses manipulando os minutos da nosa existencia. Hoxe o día faiseme longo, eternizado nas horas que pasan na cociña frente a pantalla do ordenador, sin ganas de nada e con moitos soños na recámara que non me atrevo a cumplir. Hoxe vai por libre o tempo, e non contou comigo para facerme un pouco máis feliz, ou un pouco menos triste, ainda que fose. E nas horas mortas -todas o son hoxe- e lentas deste día sin fin, sinto que rematou o verán e que xa fóra ule a castañas e a frío, que estalan as follas secas baixo os meus pés e que xa non vou sentir un so día máis de sol.

E entón parecen cumplirse os meus peores presaxios...O outono cubre todo de melancolía e atufa os corazón inquedos. Aburre aos namorados e confunde as caricias que todavía permanecen como unha pegada na area sobre a nosa pel. O outono non é compasivo nin empatiza cos rostros dos que vagamos pola cidade na procura dunha pouca de paz nos momentos agónicos do verán. Setembro desfaise dun xeito casi imperceptible, como querendo engañarnos, pero os horarios e as obligacións, e as chaquetas que se fan necesarias e a noite que se fai cada vez máis larga, dan boa conta do que xa é irremediable. Outono.

*

Non está. Xa fai días que non está, que sei que non está ainda que esté ao meu lado. Sei que teño que despedirme, que facer unha maleta e ir soa a calquera lugar , para borrar os recordos do que non saiu como esperaba. Sei que teño que pensar en datas relevantes que me inflúen só a min, as miñas cousas...,só as miñas cousas e de ninguén máis. Pensar tamén nas ilusións que se presentan como promesas frescas, un futuro que pode traerme bicos novos e abrazos novos. Pero non podo pensar en quen se foi do meu lado con excusas cobardes : "Si cres que merece a pena tes que ter moita paciencia"; como si o amor fose sufrir e agardar.