Esto...creo que comezo a sentir algo que todavía non sei definir moi ben. Por iso non escribo; fáltame inspiración. As persoas escriben dende a desgracia e a sinrazón das súas propias vidas, e eu son unha persoa, cando menos, podería dicirse que feliz. Bícame ao mencer e dame os bós días e logo arroupa as miñas horas con olladas de amor infinito. Faime a existencia máis fácil , e iso -sempre o soupen- é o que conta.

*

Non estaba previsto, non era o mellor momento, nin siquiera era a persoa máis adecuada. Pero cando menos o esperaba sucedeu, e non soupen dicir que non a aqueles ollos que me dicían sin medo "vou apostar por ti".