Un ano parece a primeira vista moito tempo, pero cando un se da conta, xa pasou, e outro novo agarda á volta da esquina. E as cousas que levan un ano sucedéndose, cun xesto rutinario e armónico, acaban por institucionalizarse de xeito natural, e a partir de ahí, o tempo xa non conta, xa non hai volta atrás, xa é dificil desfacer o embruxo. Un ano é moito tempo ata que, un ano de pronto xa pasou, e foi un suspiro. E botas a vista atrás e parece que sempre foi así. Que el sempre estivo ahí, tumbado na túa cama contándoche os seus problemas con facenda, como se ademais da súa amante foses tamén a súa conselleira.

***

Son pouco máis das sete da mañá. El encende a tele e zappea como si estivese na súa casa. Os bicos que se repiten teñen esa maxia, a de convertir calquera espacio nunha patria conquistada. Ela ten presa. Ten que ir ao traballo. El pode quedar a durmir un pouco máis. Pero fai o esforzo de manterse desperto mentres ela se viste. Gústalle vela bulir polo cuarto buscando os zapatos, botando perfume, secando o pelo. As veces, cando vai con tempo, ela prepara unha taza de café e vaina tomar ao cuarto, sentada á súa beira na cama. E ahí tocan os últimos abrazos. Os últimos bicos. Cando ela regrese, despois do traballo, encontrará o cuarto baleiro, coa fiestra aberta -para ventilar- e a cama desfeita. Esa manía de nunca facer a cama cando se marcha. Pero el ten detalles que a ela lle gustan moito. O oso de peluche coa que ela adorna a cama non está tirado no chan, como quedaba cando marchou. O oso sálvase do caos no que se convertiu a habitación. Está sentado na cabeceira da cama, contemplando toda a estancia, como esperando que ela chegue. E entre os seus braciños de trapo suxeita un folio de papel con apenas dúas palabras escritas: Mil bicos.