O móbil soa sempre no momento máis inoportuno. E cando ten que soar, simplemente, non soa. Deixie de agardar chamadas e a miña vida adquiriu unha tonalidade distinta, certa liberdade que se adiviña dende a mañá ata a noite, que se deixa disfrutar e mesmo que resulta adictiva e moi moi gratificante. Con só despreocuparme do teléfono móbil convertinme nunha muller distinta, que se pasea pola rúa como si levitase e que sorrí máis do que o facía antes. Non quero nin pensar o que será facer un día unha verdadeira revolución, e mandar a Movistar á merda definitivamente. Conste que estou a piques de dar ese paso tan trascendental, como un arranque non só de anarquía antiglobalizadora, senón tamén como un xeito de respirar por fin sin ter que estar pendiente de si fulanito ou menganito enviou un sms ou fixo unha perdida á que terei -máis por educación que por desexo- que contestar algún día.

O outro día casi me quentan os de Movistar dabondo e casi se convirte o momento da chamada de atención ao cliente no día glorioso da revolución. Casi acabo como o sombrereiro en Alicia, bailando a deliranza ao dicirlle alto e claro a un tipo venezolano que pretendía convencerme de que o mellor para a miña economía era ter dous contratos con Movitar en vez dun, que podía meterse o seu contrato coa súa promoción de fins de semana por donde lle collese. O tipo debeu palidecer, e ainda así non entendeu de todo a miña negativa, son duros de roer estos de Movistar. Insistiu nas ventaxas de dous contratos e dous teléfonos, e lóxicamente claro dúas permanencias. Si parece que estou casada con Movistar, carallo. Non é non, díxenlle. Pero a súa persistencia non tiña límite, así que lembrei unha frase dun artigo dun xornalista escritor desta cidade e solteilla sin titubexar : ¿Ofrecerialle este contrato á súa nai? E o pobre home, que simplemente fai o que lle mandan por oitocentos euros ao mes, díxo compunxido "bos días, señora Verdes" e colgou o teléfono.