Non existen bares suficientes para que me afogue neles.
Nin chuvia que me cause máis tristeza ca que me provocan os teus ollos que non
me miran a min. Hoxe non. O gris é máis gris e non atopo a maneira de debuxar
un futuro no que non estés ti. Eu contigo parecía un soño bonito para comezar o
inverno. E agora, coa rotundidade das verdades que doen sei que non vai ser. Nin eu contigo nin café
nin conversa nin cigarro nin sorriso. E con todas as túas portas pechadas, fóra
cae a chuvia con saña para acompañar o meu lamento. E eu debo aprender a
convivir coas miñas feridas, deixar que se tornen cicatriz. E comprender dunha
vez que o futuro é sin ti. Que o presente é sin ti. Que os bicos todos do meu
mundo son sin ti.
No hay comentarios:
Publicar un comentario