Vivo días raros. Nos que
os bicos non significan nada e o tempo dedicado ao cariño e ao
coidado dunha relación tampouco ten valor ningún. Así que decidín
renunciar a calquera tipo de entendemento, por saúde. Sobre todo por
saúde. Porque non podo meterme na cabeza dos máis. E porque non
quero querer xa máis a quen non me quere.
Pero unha non decide en
que bico se para o mundo e todo deixa de xirar con sentido para
cobrar de pronto o ritmo doutro corazón que non é o teu. Unha non
decide cando son eses ollos e non outros os que despertan a túa
ansia e se meten na túa cabeza cada mañá, dende o mesmo segundo no
que soa o despertador. E así, namorarse é tan só un accidente que
na maioría dos casos resulta mortal. Eu tiven este verán dous
accidentes. E aínda non curei as feridas, si é que conseguín
sobrevir a algún, que aínda non o teño moi claro. Sigo viva? Si
vivir é respirar e ir cada día ao traballo, non hai dúbida. Pero
si vivir é sentir que o mundo ten que ser algo máis que lamentar
que os seus bicos non durasen ao menos uns minutos máis, entón,
estou morta. Dúas veces.
Morrín co móbil na man,
mirando o seu whatsapp sen foto e sen dobre raíña azul na miña
última mensaxe,que dicía -xa sen que ninguén a fose ler- “bótote
de menos”.
Morrín unha noite de
domingo nun bar, mentres el me miraba aos ollos e me dicía que xa
non quedaban máis bicos.
Dous accidentes. Os dous
mortais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario