Vivir co marcapasos no límite da súa batería cando este se fai imprescindible para vivir ten as suas ventaxas, ainda que non o pareza. A principal foi redescubrir a placidez do sono e dos sonos, a calquera hora, en calquera lugar e cincurstancia, sin preocupacións que ameacen a súa  plenitude.

Polo tanto, durmo. Durmo as horas todas das que dispoño, de xeito que a miña vida é traballar e durmir, e todo o tempo libre é pouco para satisfacer as miñas ansias de sono. Quítolle tempo as comidas –unha ensalada ou un bocadillo- e túmbome no sofá disposta a durmir e soñar durante toda a tarde. As veces abro un ollo e sin perder o fío do soño intento recuperar a consciencia uns minutos, pero todo intento é inútil, e ao pouco volto a caer presa da ledicia que da durmir a perno solta , allea ao mundo por completo, á prima de risco que sube, aos recortes en sanidade e educación, a choiva que cae con forza e ao vento que fai tremer as fiestras. Durmo e son feliz. E canto máis durmo máis sono teño. E canto máis durmo, máis disfruto do placer de durmir.

***

A prima de risco, hoxe  en 519 puntos, que si chega a pasar estando o PSOE no goberno , colgan a Zapatero nunha praza pública, que para eso sí son os espazos públicos, para o entretenemento do pobo. Porque as plazas –dise por ahí- non poden ocuparse con manifestantes pacíficos que falan de política ,porque entorpecen o desenrolo normal da vida dos cidadás pacíficos que só queren vivir e esquecer, sin falar de política; pero as prazas sí poden ocuparse de hinchas borrachos que festexan os ascensos dos seus equipos de fútbol. ¿Cal é a diferenza? ¿Entorpecen estos menos a actividade normal das prazas das ciudades? Ou é que o feito de que estén borrachos lles confire menos perigosidade?  Ou quizais sexa que o tema do fútbol resulta máis riquiño aos nosos gobernantes e polo tanto se lles fai máis tolerable. Que xa se sabe que en épocas de crise algún opio é necesario e neste país o fútbol e a relixión sempre cumpriron moi ben con esta tarefa. Pois iso, manifestarse pacíficamente nas rúas e prazas, non, que é delito. Celebrar borrachos ata a madrugada que gañou o Depor –por dicir un- facendo ruído , manchando as rúas, provocando destrozos accidentais por causa do alcohol, sí, que isto no noso  país é cultura.

 ***

Hai regalos bonitos , regalos funcionais que veñen ben nesta época de crise (todo por meter a palabra crise neste post, para darle máis actualidade) e regalos apañaos que cobran vida ao sair do paquete que os envolve. A min fixéronme no pasado cumpleanos agasallos dos tres tipos, pero sen dúbida eu quédome co apañao. Explícome:

O regalo de entrada é sinxelo e preséntase envolto dun xeito sobrio e discreto, pero a discreción esfúmase cando fai a súa presentación. A funcionalidade do xénero (un pantalonciño curto) deixa paso deseguida ao excéntrico do seu diseño, pero non chama a atención.  A cousa cobra seriedade cando o probas, e ahí está a realidade da vida: o pantalonciño cobra vida propia, e mesmo parece que fala, porque ese pantalón , posto nun corpo , ten verdadeiramente moitas cousas que dicir.
“Hoxe teño unha noite atroulada, quero dicir, que me apetece máis unha troula que a un neno un chupachups e que vou rachar coa pana” E xa te podes  poñer ti como queiras que o pantalón xa tomou a súa determinación persoal e leva o timón, para ben ou para mal.

Fala máis ca ti, divírtese por sete, baila e ronronea por onde pasa, e non se cansa por moito que ti lle lembres o tema do ERI e tal e tal. Vamos, que non entende razóns o pantalón  máis alá do de carpe diem  e non deixar para mañán…E chegados a este punto, unha pregúntase si foi tan boa idea o deste pantalón, que dende a súa cor discreta daba apariencia de tranquilidade.