Cumpleanos

Cumpleanos. Todos cumplimos anos unha vez cada ano, o mesmo día no que nacimos,  pero para min existe un cumpleanos que debo celebrar, e é hoxe. Non o día no que nacín, senón o día no que me puxeron o último marcapasos.

Foi un 5 de xullo que chovía. O verán aquel ano tamén se resistía en Galicia, e eu, a difeferencia do que me ocorre agora, estaba encantada. Si eu non podía ir á praia, mellor que non fose ninguén: puro egoísmo dos enfermos crónicos.

Para min aquel ano ainda non empezara o verán e realmente non esperaba gran cousa dos meses que estaban por vir; as recuperacións son latosas e incapacitantes, pensaba eu. E sin embargo, a vida sempre nos sorprende e ás veces para ben. Resultou un dos mellores verán da miña vida.

E bueno, hoxe é 5 de xullo e estou de cumpleanos. Sete anos. Cada marcapasos é distinto e obrígate a adaptarte. Este despértame cada noite dúas ou tres veces porque non me deixa que axeite a postura. Máncame. E por máis que pasan os anos non consigo acostumbrarme a ter que colocar o edredón ben dobladiño baixo do brazo si quero durmir de lado. Pero tamén ten cousas boas este marcapasos. Permíteme ás veces sentir o corazón. Moi poucas veces, é certo, pero joder, facía tantos anos… Claro que tampouco iso é bo de todo, porque polo visto os médicos chámanlle taquicardias e din que non me conveñen nada.

Pero con el –non o esquecerei nunca- botei a andar kilómetros e kilómetros de praia, pola orilla, recén operada, e coma si nada. E subín escaleiras. E montei en bici. E fixen o que se di unha vida normal. Bueno, normal non. Este marcapasos falla desde o principio. Sempre digo que os marcapasos aman mal, pero este, este sempre estivo averiado no que ao amor se refire. Ao principio, o primeiro ano, tentouno, non o fixo de todo mal. E despois volveuno a tentar. E así ata tres veces sin demasiado éxito. Pero ainda marcaba o ritmo das mariposas no estómago e  da felicidade a flor de pel. Logo, simplemente deixou de funcionar esa función.

Nas revisións nunca lle deron importancia. Os marcapasos –todo o mundo o sabe- aman mal. Pero, eu veña dicirlles que este si que podía amar, pero que non o facía con xeito. Que se involucraba con calquera desgraciado e cría todo o que lle contaban. Que ademáis de averiado era algo parvo. Pero nada, os médicos que todo estaba ben, que ía ao seu ritmo, que tamén xa teño unha idade e iso non axuda, que tiña que ir adaptándose ao entorno…E así chegamos os dous ao séptimo cumpleanos, sin chegar a entendernos ben de todo, camiñando xuntos sin esperar xa ningunha miragre de actualización de software ou do que sexa que leva implantado dentro.

E sin embargo, creo que nos temos cariño. El fálame baixiño cando estou triste, arroupame no sofá e ponme unha pelicula. Eu lévoo ao límite cando teño ganas de festa, e el sempre me responde ben: aúpame, baila conmigo, dime que xa descansarei mañá.

A verdade é que é a hostia, tan pequecho e con tanta vida rexistrada ahí. Que miras na memoria e ten que ser iso como ler un libro. Cada bágoa rexistrada, cada polvo rexistrado, cada emoción, cada disgusto, cada bico…