Cheguei á casa e o pasillo estaba impregando da voz de Tom Waits. Ulía a porro. Quedei paralizada no medio da porta, recostei a cabeza sobre o marco e inspirei profundamente. Sabía que namorarme estaba tan só á distancia dun pequeno xesto: coller dúas cervexas, timbrar no cuarto B e dicirlle ao veciño cando abrise a porta "tes un porro?".
Era domingo. Pasaban uns minutos das dúas e media da tarde. Quince de xullo tormentoso. E no meu corazón facía días que non paraba de chover.
De repente Tom Waits tiña todas as respostas e eu xa non tiña preguntas. O amor era só unha cuestión de oportunidade, algo circunstancial que precisa sobre todo un escenario propicio, unha banda sonora e un olor que o convirta nun recordo perpetuo. Sin escenario, sin música, sin un olor característico que o inmortalice todo, xa poden saltar miles de chispas, que só serán iso, chispas fugaces que acabarán movidas polo vento, esquecidas, irrelevantes.
Sentín tanto amor nese instante, que se me pasaron pola cabeza mil posibles películas que comezarían ou rematarían así. O amor é tan cíclico, que a mesma escena pode servir para comezalo ou para coroar un desamor. Tom Waits nunha tarde de domingo plomiza na que o verán non acaba de desperatarse, e ao outro lado do tabique, el posiblemente en calzoncillos, tumbado no sofá, fumando sen medida para consumir as penas todas da semana. Eu quería decirlle que podiamos falar de política con Tom Waits cantándonos un pouco máis baixiño, que podiamos coñecernos un pouco mentres nos emborrachabamos en domingo, que cando se nos fixese tarde podiamos cociñar algo e quizais despois comer ...Quería dicirlle tantas cousas...Pero primeiro, joder primeiro, primeiro precisaba o impulso valente de timbrar no cuarto B.
Cantos amores se frustrarán precisamente por esa cobardía terrible de non chamar a unha porta no momento preciso no que nos está convidando Tom Waits.
No hay comentarios:
Publicar un comentario