A selección española logrou onte -polo visto- unha gran proeza, a segunda Eurocopa despois de gañar fai dous anos un mundial. Foi un triunfo fácil , catro goles marcados a unha Italia que non se parecía en nada á Italia que botou fóra da Eurocopa a Alemania. España celebrouno como se celebran aquí as cousas, pero ben sabido é que nada une máis ca o fútbol e así onte a unidade de España trascendeu fronteiras e problemas e as plazas enchéronse de fervor patriótico, exaltación de país. Cada españolito celebrou onte os goles da selección e ao final do encontro , cando o capitán Iker levantaba a copa, todos nos sentiamos merecedores desa honra e cómplices desa victoria. Os españoles eramos os mellores e todos nos atribuimos parte do triunfo, como si nada. Pero a realidade é que a ningún de nós lle correspode nin miga dese triunfo e que tampouco veremos nin migallas da recompensa que suporá para os artífices tal proeza. Porque o fútbol non deixa de ser para os cidadás de a pé máis que o que é , un xogo que se convirte en droga dos corazóns en épocas adversas, que nos fai esquecer a vida e nos mete no corpo un orgullo ridículo que nada ten que ver coa nosa valía. A exaltación patriótica desenboca en resaca, non de victoria, senón de alcohol, que é básicamente o que facemos os españoles cando estamos contentos e non sabemos moi ben por qué. E así nos deitamos onte todos , felices e borrachos, coma si o mundo se parase neses catros goles e non houbese que levantar hoxe o país , facendo oídos xordos ás súplicas de De Guindos sobre máis sacrificios - que corten cabezas nas prazas públicas, por exemplo . A unidade de España simbolizada en Casillas alzando a copa, gañamos, gañadores , España oeoe, son español español español...E entón vai a grande Sara e culmina a estampa cos seus ollos fermosos e ponlle a alcachofa na boca ao presidente, e Mariano , nun exceso de buenrollismo, froito quizais da exaltación do momento, di que anda cos seus líos europeos e os seus asuntos. Porque resulta que os goles de España son mérito de todos, cousa que a todos compete e que compre celebrar; motivo de felicidade. Pero o presidente chama líos europeos aos asuntos máis importantes que vivimos nestes tempos convulsos e que ademais son precisamente os que máis nos atañen e os que maís deberían interesarnos. Os líos do presidente son o gran problema de España, pero el ventila a seriedade do tema cun soriso , como si se tratase dun señor feudal que anda aos seus asuntos mentres o pobo salvaxe se emborracha por última vez, antes de morrer de fame. E Sara tamén sorrí, e todo conclue con normalidade ,porque España séntese unida na victoria e o presidente está onde ten que estar, nos seus líos europeos e nos seus asuntos, como gran patriarca que nos cuida e nos protexe.
A fraseciña do presidente e sobre todo ese tono xovial , despreocupado, son unha mostra máis da falta de respeto que demostra este goberno polo pobo, pero que ninguén diga nada, que todo o mundo saia á rúa a celebrar que once tipos cun balón marcaron catro goles e non sexamos capaces de poñer o mesmo fervor en exixir que Mariano nos explique ben eso dos seus líos europeos, é unha irresponsabilidade para un país enteiro. A felicidade é necesaria e o fútbol axuda, ben. Pero cando a euforia se convirte en droga dura que nubla o entendemento e nos impide ver como os gobernantes se rín de nós, pois home, cabrea.
No hay comentarios:
Publicar un comentario