A prima de risco -que ata fai un ano non sabía nin que existía- convertiuse agora na miña principal preocupación. E o de hoxe xa non hai quen o aguante, que a min faime falta o novo marcapasos incluso para enfrentarme ao feito de ler tal cifra dun artigo, sin chegar siquiera a reflexionar sobre o que tal dato significa. 606 foi o último número que quixen reter na memoria deste venres negro , despois de que onte España enteira saira á rúa a berrarlle a súa indignación e o seu descontento ao goberno. Os mercados apretan ,e afogan, e un vaise acostumbrando a camiñar cara o precipicio ao tempo que segue coas súas rutinas como si nada, como si no corredor da morte , unhas horas antes da inxección letal , un preso se preocupara de renovar o carné de conducir ou matricularse na universidade para o próximo curso.

E nisto se convetiu a nosa existencia, en vivir na rutina de días que son unha montaña rusa, na que cada día afondamos un pouco máis, na que cada día perdemos un pouco máis. Os pobres, só os pobres.

Miña irmá sae da ducha e mentres eu seco o pelo dime como si tal cousa que a prima está en 619 -creo lembrar- e seguimos ao noso, sin cambiar a expresión.

*

Vou desconectar este fin de semana , por saúde mental, da situación do país, dos ministros , dos recortes, da voz chirriante e burlona de Montoro, da prima, do rescate...E comezo a facelo merendando pan con chocolate, nun intento de voltar á infancia, a aquel paraíso onde nada malo podía suceder, e si sucedía, alí estaba a familia para resolvelo. Voume meter de cheo nesa burbuxa construída da morriña da infancia, dos mimos de mamá, a praia e verán , e a falta total de responsabilidades que acompañaban a aquelas vacacións eternas, de cando éramos nenas.

*

Teño xa dabondo co meu, o despido, a operación ,a demanda , os puntos que se negan a disolverse, a dor...As veces sorpréndome ao atoparme a min mesma nesta situación e tan estable, tranquilamente tirada ao sol lendo unha novela, allea ao mundo e aos meus problemas, casi feliz. Como o día mesmo da operación, cando unha hora antes de que tiveran que vir a buscarme para levarme ao quirófano, lía tranquilamente o xornal na saliña de estar da miña planta do hospital. Supoño que só así se pode sobrevivir ao infortunio, plantándolle boa cara á máis negra realidade.