Hai días difíciles, hai días extraños, e logo hai días coma o de hoxe , no que o feito de vivir nun hospital é o de menos porque hai outras cousas, outras decisións -que non dependen de min- que o empañan todo e converten un día calquera  nun día deses inolvidable.

Os médicos son persoas e da igual os plans que se fagan, as decisións que se tomen e os camiños previos que se andiveron para chegar a unha resolución, porque ao final como dixen, os médicos son persoas, só iso, persoas de carne e óso, que teñen os seus medos e aos que lles pesan tamén os fracasos sobre as costas. E quizais non se lles poda reprochar ser tan só persoas.

***

Entrou no meu cuarto o día antes da operación programada, e alí os dous , frente a frente , espetoume un rotunto "eu son o que asume o risco e non vou a facelo pola túa seguridade". Pero a que optara fora eu, a que decidira asumir o risco dunha operación complicada, a que cegamente puxera a súa vida nas mans dun home ao que non coñecía , o mellor no seu, o único no seu. E este home  chegou xunta min e  dixome que el non ía asumir o risco, conmigo non, sin necesidade non, porque fai dous meses morreulle un paciente de 42 anos.

As mortes en quirófano conforman na maioría dos casos estadísticas e nunca se narran aos pacientes. No texto do consentimento da operación que estaba programada figuraba como risco improbable a morte cun 1% de probabilidade. Pero o home, o ciruxano que ía manipular o láser, dixo que él só era o que asumía o risco e que on ía facelo.

No momento sentinme contrariada, estafa incluso. Desorientada. Todos os esforzos mentais dos últimos meses, a angustia que me supuxo tomar a decisión de arriscarme, o retraso da operación, en definitiva todo o camiño andado, veuse abaixo coa negación dun só home, o executor. El ten a última palabra, e él confioume o seu medo sin poñerlle nome. Tan só dixo que non o ía facer, pero a morte do paciente sobre a mesa, a verdade que os médicos nunca contan, a única verdade que non se permiten que os frene porque de ser así non serían médicos, frenouno neste caso. "Morreume un paciente  que tamén era xoven fai dous meses". E ahí estaba o "tamén" que  se convirte na clave de todo. O medo é humano , e os médicos son tan só homes. Quizais non poidamos reprocharlles nada.

***

"Todos estabamos moi ilusionados coa decisión tomada. Eu pensaba que era a mellor opción, e ti tomaches a decisión moi meditada. Pero cando o executor di que non, todos debemos asumir esa opción como a única válida" ( A cardióloga)