Vivir na espera non é o peor que che pode pasar, sobre todo cando o que se espera é incerto e ten un punto de escuridade. A espera é tempo de regalo, que se vai estirando dun xeito consciente e abrumador. Os días son máis longos do que un se pode imaxinar, e  ainda que o corpo vai marcando os seus propios rítmos -54 pulsacións por minuto non dan para moito- a mente agárrase con forza a ese tempo de desconto e disfruta do agasallo sin présas, sin protestar, sin lamentacións de ningún tipo.

Cada enfermidade vai acompañada sempre dos seus mecanismos de adaptación. Non te rebelas, non sufres máis do necesario, só te amoldas ao novo discurrir das cousas, o teu corpo marca un paso novo -o meu marcapasos marca un paso novo- e eu dócil e feliz déixome acunar nese latexar pausado que me baixa a tensión e me fai vivir doutra maneira.

Esperar non importa cando o que se espera da medo. Ainda no mellor dos casos haberá unha ferida aberta, haberá un quirófano e un sono profundo. Despertar. Ahi está o medo todo concentrado, nese instante entre que durmes e logo xa non durmes, e a realidade asoma nunha sala de reanimación, e a vida continúa e ti xa non eres a mesma. ¿Qué pasou? ¿Qué me fixeron? ¿Qué me doe? E o traballo atroz de recoñecer de novo o meu corpo e buscar a través da dor as novas cicatrices, e chorar si é preciso porque pasaron cousas que non estaban previstas. E chorar ao tempo que te alegras de estar desperta, de estar viva. Viva despois de todo.

***