Hoxe remata esta semana e parece que o sólo feito de que así sexa e sigamos ainda vivos é xa motivo de pequena felicidade. A semana foi tráxica por mor dos nosos dirixentes, que se cebaron cos pobres nun ataque aos nosos dereitos, aos nosos recursos, á nosa dignidade mesmo , deixándonos dun plumazo ao borde da supervivencia.
Que non lle quedase outra ao presidente que adoptar tales medidas, permitídeme que o poña en dúbida, pero dende logo o atentado maior, que trascende o feito en sí e nos leva máis alá do sufrimento ao que nos condenan é o desprecio da bancada que tal como romanos no circo coreaban e vitoreaban a un Mariano que se ía cada vez máis ensañando co seu pobo. Os diputados do PP perderon o norte, ou xa eran así, e non fixeron máis que mostrarse como son, xa postos todos a quitar as máscaras. Esto é o que votástedes, e aquí nos tedes, felices, aplaudindo a vosa miseria e a vosa humillación, porque somos fortes, e ricos e nunca iremos a un comedor social na procura dunha cena quente nin faremos cola ás portas dunha oficina do INEM.
O caso de Andrea Fabra non é senon unha anécdota dentro do abanico de catetismo e hijoputez e soberbia que late entre a bancada popular. Si a democracia é esto, sinto decilo, pero non existe tal democracia, nin siquiera en apariencia. O "que se jodan" escenifica á perfección ,concentrándoo nesas tres palabras, o clamor popular ante a desfeita de país que levou a cabo Mariano dende a tribuna. Obación á tortura, e desprecio para os torturados. Todo pola nosa culpa, todo polo noso ben.
Faltou un AMEN, ao remate do anuncio das medidas, e tamén botei de menos a súa bendición porque hai sinsabores que deben aplaudirse e bendecirse a medias, para que o pobo pense que o sangue derramado os vai conducir directamente a unha vida mellor, cando estén mortos. Debería estar alí Rouco Varela, e así xunto co Rei, teríamos xa montada a escenificación feudal do estado que pretenden.
***
Pero en serio, eu , que falo en primeira persoa, e só en primeira persoa, sin pretender facer análisis máis alá do que me pasa a min, como parada , como minúsválida, como ser doente que se pasa a vida entre medicamento e medicamento, síntome máis ofendida por como anunciou Rajoy a reducción da prestación aos parados que polo insulto en sí de Fabra. O que se jodan é froito dunha mala baba e dunha ignorancia incuantificables, propio dalguén que nin tivo que estudiar moito nin traballar moito para chegar onde está. E o analfabetismo materializado en diputado e en ideoloxía. Casi un clamor de guerra no medio dunha batalla que fai tempo que se sabe que está gañada.
Pero a explicación do presidente ao anunciar o recorte aos parados, ese paternalismo da derechona máis rancia de fódote polo teu ben, paréceme intolerable en calquera rexime que pretenda aparentar mínimamente democrático. Na mesma frase dixo Mariano que se estaba destruíndo empleo e que a tendencia este ano sería esa e sin embargo recorta o 10% aos parados para incentivalos, como faría un pai que recorta a paga ao seu fillo para que quite boas notas. E unha vergonza e un insulto. E un ataque directo á conciencia de cada un de nós, unha burla de todo intolerable. Hai sarcasmos que díficilmente poden soportarse, e menos cando detrás hai verdadeiros dramas de familias que subsisten cos cartos que o pai ou a nai ingresan da prestación por desemprego e que ven como os seus fillos pasan sin cena , ou sin merenda ou sin libros de texto ou sin zapatos.
Do IVE non vou falar agora, nin da paga dos funcionarios, nin dos días libres que lles quitan e que non van supoñer un euro de aforro, porque eses días os funcionarios non son sustituídos.
A impotencia desbórdame mentres escribo, desfóndame, afógame. ¿Hai algunha solución? e de habela,¿ de man de quén e por qué vías?
Hoxe remata esta semana. Mañá comeza outra, e eu xa comezo a sentir o medo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario