Os domingos con chuvia na aldea teñen un regusto a infancia ,a lune na lareira, á cociña de mamá...Esa burbulla na que me instalo cómodamente, allea por completo ao que sucede fóra, pero tamén, e sobre todo, ao que sucede dentro de min. Non hai dor, nin apenas unha revolución interior, tan só unha tranquilidade doce , como un arrullo de brazos amorosos : a calor do fogar. Os domingos na aldea non son como todos os domingos , xa non son feridas no medio da semana, como me dixo unha vez Miguel ( aquel Miguel que me quixo como puido e que non saiu ben) , son un paréntesi nos días grises de tristeza, nos acontecementos rutinarios, na puta vida á que nos enfrentamos cada día.
***
Non quero pensar en nada. Chove,e eu miro a chuvia tras os cristais empañados da cociña. Aparquei o móbil para non ter que recibir ningunha información que chegue do exterior destas catro paredes que agora me serven de refuxio. Non quero pensar no que perdín, nin siquiera no que gañei mentres perdía. Nin nos meus desexos ocultos, que están todavía dormidos esperando o momento de manifestarse coa contundencia das verdades absolutas. Non quero pensar en volver, nin en namorarme, nin en saír correndo, nin en botar a vista atrás. Quero descansar nos minutos de silencio e baleiro, coa caricia do pelo dos meus cans percorrendome as pernas, con música lenta adormencéndome, con promesas que penduran dos soños, que poden agardar a mañá...que poden agardar a mañá.
No hay comentarios:
Publicar un comentario