Hoxe quero mirarme o ombligo e escribir. Non sei qué , nin para qué, pero sinto a necesidade de volver a este espacio para atoparme de novo, para recuperar un pouco a esencia da miña individualidade atroz e absoluta, o que son en definitiva.  O amor ás veces colócanos en escenarios máxicos , pero estos pronto se dilúen e deixan tan só tras de sí un rego de nostalxia amarga, foi bonito mentres durou, pensamos, e máis nada. Non tiven graves problemas amatorios, atrévome a afirmar que nin siquiera pequenos, pero sin embargo existe dentro de min a certeza de que algo se rompeu e que agora xa non pode reconstruírse. De pronto sucede un silencio que se alonga como un largo túnel negro, e sentes medo, e non encontras a saída, e queres berrar para salvarte dese silencio que te está deixando xorda para sempre. E si te ves berrando soa , o silencio faise máis denso ao teu arredor, e queres fuxir de alí, e quedarte ao mesmo tempo. Pero decides marchar mentres ainda hai bágoas que che fan sentir que estás namorada. E marchas por fin, e xa non hai volta atrás. Xa choraches, xa mostrasches a túa alma desnuda, o teu medo, a túa maneira de non soportar os reveses. E como si o amor tivese etapas e ti as coñeceses todas de memoria, e as foses traspasando de xeito irremediable. Ata que toca a desilusión, o sentirse ferida polas verbas e polas miradas, pero sobre todo polo silencio que oculta o que non se ve, pero que sin embargo pode sentirse.

No meu mundo feliz rompeuse a esencia das cousas, aquelo que contituía os cimentos da miña tranquilidade. Seino. Sei que hoxe é luns e que afora o mundo bule alleo ao meu virus e ao meu corazón decepcionado. Sei que o amor pode plegarse a ritmos distintos e agora toca afloxar. Non quero vivir con medo.