Comezou a chover, con ganas, apenas unhas horas despois da entrada oficial do outono. E coa choiva veu o outono a instalarse na miña vida, ou fun eu quen se instalou no outono, non sei. O caso é que a choiva trouxome tristura dabondo para encher cada caixón e cada recanto da miña rutina. E coa tristura certo desacougo, unha punzada de ansiedade que me mantivo desperta toda a noite, dando voltas, sudando, revolvéndome entre a incerteza do futuro e a pegada imborrable para sempre do pasado.

*

 Os bicos deberían de ser puros; debería unha de procurar esa pureza en casi todos os actos amatorios como se procura o sabor doce nos pasteis. Desgraciadamente non sempre é así, e con frecuencia -con demasiada frecuencia- entregámonos a bicos roubados que non significan nada, que deixan un regusto a erro e a desilusión, que se confunden coas bágoas que derramaremos despois, na soedade dunha tarde de domingo na que botemos en falta todos os verdadeiros quereres que poboaron algunha vez a nosa anodina existencia. Os bicos deberían traer consigo únicamente felicidade, ser a porta aberta a encontros románticos e conversas íntimas de namorados; compañía para afrontar o paso do tempo e da vida.